ამ კითხვებს ვუსვამდი საკუთარ თავს როდესაც ეს უცნობი გაირყა...
-შენ სერიოზულად ხარ მგონი ავად (უცნობი)
-დავაშავე რამე?
-მგონი გაუგებრად გესაუბრები ხომ? ვერ, რომ შენი შეცოდება და დახმარება არაფერში მჭირდება? სმენის უნარი დაკარგე თუ ჩამორჩენილი ტვინით დაგბადა დედამ?. ყვირილით საუბრობდა მგონი ცუდ ხასიათზე გაიღვიძა ბიჭმა.
-ბოლო სიტყვები, ისე უხეშად თქვა, რომ მეგონა თითქოს გულში ტყვიები მესროლეს და დამანაკუწეს. საშინლად მომინდა მთელი ძალით მეყვირა რადგან იარა გამეხსნა, რომელიც კარგა ხანია მოშუშებული მქონდა. შევეცადე მაინც თავაზიანად მეთქვა და თავი შემეკავებინა
-კარგი დაწყნარდი უბრალოდ შენთან მეგობრობა მინდოდა
-წადი რა! მე არ მჭირდება მეგობრები, მითუმეტეს შენნაირები.
-დამიჯერე არ გაგაბრაზებ ხოლმე, ჩუმად ვიქნები... მორცხვად ამოვილაპარაკე, ვერ ვხვდებოდი რატომ "ვეტენებოდი" ვიღაც უჩხო "მაწანწალას", მარამ ის ჩემთის ვიღაც მაწანწალა აღარ იყო.
-კიდევ ერთხელ გამამეორებინებ, იმას რომ უნდა წახვიდე და გპირდები კარგი არ მოგივა!
-ნუთუ თბილი სიტვა არასოდეს მოსწყდება შენს ბაგეს, ნუთუ ვერასოდეს ჩაჰკიდებ შენსკენ გამოწვდილ ხელს.
-მორჩი რა დედიკოს როლის თამაშს. უკვე მართლა ეტყობოდა რომ ძალიან მოვაბეზრე თავი..
-პატივს დამდებთ!
-შეხვედრამდეთქო ვუთხარი და წამოვედი.
გზაში მის სიტყვებზე ვფიქრობდი და იმდენად მომხვდა ყველა მისი სიტყვა გულზე, რომ თავი ვერ შევიკავე და შუა ქუჩაში ტირილი დავიყე. საკუთარ თავს ვერ ვვცნობდი, როდის მერე გავხდი ასეთი? ნუთუ იმ ბიჭმა იმოქმედა ჩემზე? სად გაქრა ჩემი სიამაყე? ჩემი თავშეკავებულობა? ჩემი ნაგლი ფრაზები?. თითქოს აორთქლდნენ და უბრალოდ გაქრნენ. თიტქოს გზა რაღაც სხვას დაუთმეს.
მთელი ღამე ვერ ვისვენებდი, ვერ დავიძინე. ძლივს გათენდა, კიდევ კარგი დღეს შაბათი იყო და სკოლა არ მქონდა თორემ, ასეთ სახე ალეწილს, რომ დამინახავდნენ ყველა მე დამცინებდა. მერე ისევ ჩემი უცნობისკენ გადავიტანე ყურადღება. არვიცი რატომ ვთქვი ჩემი, მხოლოდ უცნობი რაღაცნაირად მშრალი მომეჩვენა...ვერ ვხვდებოდი რა უნდოდა იმ ბიჭს, პირიქით არ უნდა ეძებდეს რამე ჩასაჭიდს, რომ ამოძვრეს ამ ჭაობიდან?. თუმცა, მესმის მისი. მეც ხომ გამოვიარე ეს პერიოდი, მაგრამ მე გამოვძვერი, თუმცა მეგობრები დღესაც არ მყავს ალბათ მთელი სხეულიც ამიტომ მიილტვოდა იმ უცნობისაკენ. ალბათ, მჯეროდა რომ ის გამიგებდა, ხელს გადამხვდევდა და აი ისე როოგრც ზღაპრებშია ხოლმე.... რა სულელი ვარ ვიცოდი, რომ ეს არსასოდეს მოხდებოდა თუმცა მაინც მიმიწევდა გული მისკენ მე კი ამ შემთხვევაში, უძლური ვიყავი!. გადავწყვიტე ისევ იმ უცნობთან წავსულიყავი. მივედი, მას კი ისევ ეძინა თუმცა სხვა რა უნდა გაეკეთებინა? არც არაფერი. დღიურს მივაგენი ბევრი ძებნის შემდეგ და შიგ რომ ჩავიხედე და ნაწერი დავინახე გამიხარდა, თუმცა მალე წამიხდა განწყობა რაგან იქ ჩემი ლანძწღვის მეტი არაფერი იქნებოდა რადგან ერთადერთი "ცუდი სიახლე" მე ვიყავი ამჯერად მისთის.
"ღმერთო ჩემო! ეს რა ხათაბალაში გავები? ეს გაუგონარი ვინა? რა დარჩენია ჩემთან? მომმშრდეს... სიმართლე, რომ ვთქვა ცუდი გოგო ნამდვილად არაა, საყვარელია, მაგრამ არ მინდა გული ვატკინო ეს მმაინც ძალმიძს, რომ ხალხი დავიცვა ჩემში ჩასხლებული წყვდიადისაგან. თანაც არ მინდა ვებრალებოდე, ან ჩემი სიტლანქით გული ვატკინო. მართალია მჭირდება გვერდით მყარი ადამიანი რომელიც გამიგებ მაგრამ მეშინია, არა მე ვერ შევძლებ ამას. ვერც მე ვუშველი ჩემს თავს და იმასაც გავანადგურებ, მაგრამ თუ საკუთარ თავს შთავაგონებ ამას ხომ ვერასოდეს მეშველება? თუმცა ახლა რატომ ვჭიკჭიკებ სხვა ენაზე? თავად არ მოვისურვე არარაობა ვყოფილიყავი? რა მემართება?. როგორ მოვიქცე? არა არ შემიძლია, აააარ შემიძლია, ჩემში ველური სახლობს იმ გოგოს რომ გული ვატკინო? დედი გაცოცხლდი რაა.. მირჩიე რამე... დედი შენი თვალები მაინც დამანახე მასში ამოვიკითავს ყველაფერს.. ჩემი სულის სარკე იყავი დედიი.... მენატრებიი ძალიან... შენს გამო მხოლოდ დედი ვიცი არ მოისურვებდი ჩემს ასეთად გარდასახვას, მაგრამ რავქნა დედი? ვერ ვძლიე თავს უძლურივარ დედი, მხდალიი, არარაობა ვარრ!!!! "
-ეს სიტყვები, რომ წავიკითხე ისე მომერია ცრმლები და მომინდა ჩვხუტებოდი რომ ლამისაა გავიჟებულიყავი. თითქოს ეს ყველაფერი ჩემს გულშიც ეწერა და მას ვკითხულობდი ისე მგრძნობდი მის ყოველ დაწერილ სიტყვას, მე ხომ ვიცოდი იგი რამხელა ტკივილს აქსოვდა თუმდაც მის ერთ ნათქვმ "დედი"-ში. მეც მტკიოდა მისი ტკივილი და მეც მეწვოდა სული მეც ჩემი ჭრილობა გამეხსნა და მარილის მოყრა ვიგრძენი ჩემს ნაირაევზე რომელიც მუდამ შრამად დამრჩებოდა.
-უცებ ისე გაირყა უცნობი, მეც უმალ დავმალე დღიური, მაგრამ ერთი რამ მიკვირდა რატომ იღვიძებდა სულ მაშინ როცა ვამთავრბდი კითხვას? ვაი თუ ერთ დღეს მინახა სიკვდილი არ ამცედბამეთქობდი ჩემთვის ვფიქრობდი. ის წამოიწია თალები გამისწორა როოგრც იტყვიან "თვალი თვალში გამიყარა". თვალი რომ მოვკარი მის ლამაზ თვალებს მათში ჩავიღვალე და მოვწყდი რეალობას. მიკვირდა მხოლოდ ახლა როგორ შევამჩნიე მისი ზღვისფერი თვალები. ამ ლამაზ ფიქრებში ვიყავი, როდესაც ტლანქი ხმა მომესმა და იმ თვალწარმტაცი სამყაროდან დამაბრუნა.
-გოგო ვერ გაიგე რა გითხარი?
-მაგნიტოფონი ხარ და ჩაიხვიე? მერე მეორეც მე როგოორც მახსოვს გითხარი კატო მქვიათქო რაღაც არ მახსენდება "გოგო" მეთქვას!
-არ მაინტერესებს კატო გქვია თუ კატა, მოუსვი სწრაფად აქედან!
-მეგონა ამ ნაწერების შემდეგ ოდნავ მაინც იქნებოდა შეცვლილი, მაგრამ შენც არ მომიკვდე რა...-მომსალმებოდი მაინც ვთვი და ირონიულად ჩევიცინე
-ღმერთო ჩემო რას გადამეკიდე? რა გინდა ჩემგან?
-ხანდახან მოსვლის უფლება რომ მომცე... ვთქვი მორცხვად და თავი დავხარე არ ვიცი ეს რა ენამ მათქმევინა მაგრამ ნათქვამს რაღას ვზამდი
-წადი რა დედკოსთან და მოინახულე , ან მამიკოს ფული გამოართვი და მეგობრებთან ერთად წადი სადმე, საქმე ნახე რაა. მივხვიდ ამას რატომაც გაუსხვა ხაზი და მეც ძლივს შევიკავე თავი თუმცა მიკვირდა საიდან ამდენი გამბედაობა.
-ძალიან გთხოვ, ჩუმად ვიქნები ხოლმე
-ეს თხაზე უფრო ჯიუტია რაა
-მადლობა, კომპლიმენტად მივიღებ ვუთხარი და დავღრიჯე
-ვახ ჩემი რაა... ვირუსი ხარ?
-თანაც განუკურნებელი
-გაბრაზება დაეტყო საუბარზე და უკვე ფარგლებს გასცდა -თავმოყვარეობა საერთოდ არ გაქვს დედიკოს გოგო?
-აქ კი უკვე უკვე გავჭედე და მკაცრი ტონით ვუთხარი -მომისმინე ვაჟბატონო!, წესიერად მელაპარაკე თორემ...
-თორემ რა მამიკოს დაუძახებ?
-მოკეტე თორემ ნახავ მარტოობაში ამოგხდება სული.....
-ზედმეტები არ მოგივიდეს ლამაზო მითხრა და თავლი ჩამიკრა, ურცხვად
-თუ არ გინდა ზედმეტები მომივიდეს მაშიინ შენც დაიკავე საზღვრები რა
-საზღვრები და წრეები, რომ მდომოდა აქ მოვიდოდი? პასუხი გამეცი შენი მოკლე ჭკუით! წადმიეთქი კიდევ გაფრთხლებ! ეს თქვა და წამოდგა მეც შემეშნდა ხმა ვერ გავიღე ის კი მომიახლოვდა უფრო ახლოს და მის სუნვას ვგრძნობდი.....


ბოდიშს გიხდით დაგვიანებისათვის იმედია ეს მცირე მკითხველი რაც მყავდა ის მაინც არ დავკარგე იცოდეთ თქვენ მაძლევთ სტიმულს რომ ვწერო ჯერ დამწყები ვარ ამიტომ რაც არ მოგწონთ ისიც შეგიძლიათ დაწეროთ მადლობა ვინც კითხულობთ