გამარჯობათ ყველას, მე ერთი ჩვეულებრივი გოგონა ვარ ანუ ამბის მთხრობელი, დავიწყებ იქიდან, რომ ვსწავლობ სკოლაში, ვერ ვიტყვი გადასარევი კლასი მყავს თქო მაგრამ არც მძულს და არც ვაფანატებ, ჩემთვის ვარ არავის საქმეში არვერევი, მყავს ერთი საუკეთესო დაქალი(კლასიდან) და ვსო..

ეს ამბავი 3 წლის წინ დაიწყო ანუ როდესაც მე-5 კლასსში ვიყავით, მასწავლებლის შეცვლასთან ერთად შეიცვალნენ ბავშვებიც, მეც შევიცვალე, ჩაკეტილი ბავშვი გავხდი, ასევთქვათ როკის მოსმენა დავიწყე და ჩემი სტიქია მქონდა სხვა არავინ მაინტერესებდა, მაგრამ ამ ისტორიაზე ჩემზე (ბაბიზე) მოყოლას არ ვაპირებ..
ჩვენს კლასსში სწავლობდა ერთი გოგონა,რომელიც გაურკვევლად იქცეოდა, მუდამ ცანცარებდა, ვერავის უგებდა, ბიჭები მუდამ ჩაგრავდნენ და სულ ჩხუბი ჰქონდათ..
ძალიან ხშირად უთქვია კიდეც ასე აღარ შემიძლიაო მაგრამ ყველას გვეგონა, რომ ეს ბავშური "წამოხტომები" გადაივლიდა,
ზაფხულის დღეები იყო,ყველას გვცხელოდა სახლში გვინდოდა მაგრამ არავინ გვიშვებდა, მე-3 გაკვეთილზე კომპიუტერის ოთახში კიდევ ერთ ჩხუბს შევესწარი, როდესაც ნიკამ ანის თვალში დაარტყა, საშინელი სანახავი იყო მაგრამ არ ჩავრეულვარ უბრალოდ გამოვედი, კლასსში ასვლის თანავე ატყდა ერთი ამბავი, ყველას დააინტერესდა რა ხდებოდა, ანის მიცვივდნენ, მარჯვენა თვალი ჩალურჯებული ქონდა და ტიროდა..

-ანი ეს ვინ გაგიკეთა? (მასწავლებელი)
-ნიკამ (ანი)
მასწავლებელი მიზეზის გასარკვევად გავიდა მაგრამ უკაან იმედგაცრუებული დაბრუნდა,ნიკამ არაფერი უთხრა, მხოლოდ იმას იმეორებდა რომ თუ მეორედ კიდევ შეეპასუხებოდა მეორე თვალსაც დაულურჯებდა, თავს კი დამნაშავედ არ გრძნობდა,
ყველა ბიჭი მხარში ედგა ნიკას, ანი კი თითქმის სულ მარტო იყო, მინდოდა დავხმარებოდი მაგრამ ვიცოდი რომ აზრი არ ექნებოდა,
მეორე დღეს მთელმა სკოლამ იცოდა ეს ამბავი, სხვადასხვა კლასიდან შემოდიოდნენ სანახავად, (ესეც რასამობ ხეოფსის პირამიდა არმყავდეს რა) მასწავლებლებისაგან კი დატუქსვის მოსმენა გვიწევდა, ამის გამო მთელი კლასი დაისჯებითო რასაც პროტესტით მოვეკიდეთ და როდესაც უნდა დავეტოვეთ სახლში წამოვედით,
ყველა იმას გვეუნებოდა მეგობრობა უნდა იცოდეთო (ნუ ბიჭებს ეუბნებოდნენ)
უამრავი მაგალითი მოუყვანეს თუ რა შეიძლებოდა ამმის შემდეგ მომხდარიყო..

1 კვირა თითქმის დაწყნარდნენ, არარავინ არაერს ამბობდა, ჩვეულებრივად მიდიოდა დღეები, ხალისსში და სწავლა განათლებაში..
ვფიქრობდით როგორც იქნა ამათ ტვინებში რამე შევიდაო, მე როგორც ყოველთვის გრანდიოზულად ვუსმენდი მძიმე როკს რაც მუდამ მაწყნარბდა და ჩემი მეგობარი იყო, ასევე მქონდა ყველაფერზე განსხვავებული აზრი, რომელსაც შეძლების და გვარად ვაფიქსირებდი..

რომ ვუკვრიდებოდი ეს გოგო მართლაც არიყო ცუდი, უბრალოდ გაგება და ჩაღრმავება სჭირდებოდა, დავიწყე ექსპერიმენტების ჩატარება, დამაინტერესდა რამდენად ახლოს იყო ჩემს ხასიათთან, 2 კვირიანი გამოკვლევის შედეგად დავადგინე, რომ სუსტი ნერვებით მე მგავდა, მაგრამ ბიჭების მიმართ მოქცევა არ იცოდა, არავის არაფერს უთმობდა და ნუ ერთი სიტყვით არც ეს იყო მამა აბრამის ბატკანი, ატეხილი ხბოსავით ურტყავდა ბიჭებს წიხლს, რაც გამაღიზიანებელი იყო, ალბად მე რომ ბიჭი ვყოფილიყავი არ დავინდობდი ანის, მაგრამ თუ დავუკვირდებოდით ორივე მხარე დამნაშავე იყო რისი აღმოფხვრაც შეუძლებელი გახდა....


პ.ს ბავშვებო მოგწონთ? ეს იყყო ეგრედწოდებული შესავალი, შესამზადებელი ეტაპი, შემდეგში უფრო დიდ თავს დავდებ, იაქტიურეთ რა, თქვენი ერთი კომენტარიც კი დიდი სტიმულია ჩემთვის