პირველ რიგში ძალიან დიდი ბოდიშს ვუხდი თითოეულ ადამიანს ვინც ჩემი ნაწერის კითხვა დაიწყო და პირველივე თავის მერე ასე დავაგვიანე... ალბათ იმედები გაგიცრუეთ კიდეც(თუ გქონდათ რა თქმა უნდა) მაგრამ მიზეზი მქონდა, რომლის თქმაც არ შემიძლია, მაგრამ მართლა სერიოზული მეზეზი იყო და იმედია მსგავსი, რამ აღარ მოხდება ჩემს ცხოვრებაში... თქვენს გვერდში დგომას და შეფასებას ველოდები ყველანაირს მივიღებ, საშინელსაც კი, მთავარია წრფელი იყოს! მიყვარხართ, მერე რა რომ არ გიცნობთ




ერთი ხელი ჩემ მხარზე ედო, მეორეთი მართავდა საჭეს... ბევრი ვეხვეწე, მაგრამ არ მომაშორა, ყოველ გაელვებაზე უფრო და უფრო მაგრად მიჭერდა... აი ეს არის ჩეთვის სიყვარული! მაშინ,როცა მე ვიყავი დამნაშავე ლაშა იბრალდებდა, მე თუ რამეს მოვინდოებდი მზად იყო მთები გადაედგა, ჩემს გამო დაუფიქრებლად გაყიდიდა სულს! მე ასეთი ძმა მყავდა, მყავს და მეყოლება... ამხელა ძალას,რომ გრძნობ,
მერე...
მერე სიმარტოვის აღარ გეშინია!


დღე 3
ვისაც გამოვლია მიხვდებით, როგორი დამღლელია აბიტურიენტობა, ყოველი დღე ერთფეროვანი ჩემნაირი ადამიანისთვისაც კი...
სკოლა–სახლი–მასწავლებლები
და ასე დაუსრულებლად,...

ისევ თავის ტკივილმა გამაღვიძა.. ამ ბოლო დროს ჩემი მაღვიძარა ესაა.. ექიმთან მისვლასაც კი ვერ ვახერხებ მე უბედური:დ... ისევ გამაყუჩებლის ძებნაში გაპარული დრო და როგორც ყოველთვის დაგვიანებით მისვლა სკოლაში...

პირველი გაკვეთილი ისტორიაა, მაია დეიდა–მასწავლებელი წარბაწეული მხვდება, მე მიამიტურად ვუღიმი და ვიკავებ ჩემს ადგილს, ანუკის გვერდით.
ჩვეულებისამებრ ერთფეროვანი იყო გაკვეთილები, მანამ სანამ შუა მათემატიკაზე კარი არ გაიღო და დამრიგებელთან ერთად ვიღაც ახმახი არ შემოჯლაგუნდა. გაკვირვებული თვალებით გადავხედე ანულის, მეთქი ეს ვინაათქო, მაგრამ ისიც არანაკლებ გაკვირვებული იყო...ბოლოს ისევ თამარმა(დამრიგებელი) გააგვარკვია
–ეს თქვენი ახალი კლასელი ერეკლე ტურაშვილია და აბა თქვენ იცით, სულ ნუ გადარევთ– ამ ფრაზას ვერ ვიტან! "ყოველი ახალი ბავშვის გადმოსვლაზე ეს როგორ უნდა იძახოს ამ ქალმა, მართლა მხეცები ვგონივართ გალიის გარეშეთქო" გოგოებს გადავულაპარაკე და ისეთ ხმაზე გაიცინეს სად გავქცეულიყავი აღარ ვიცოდი. ბატონმა ერეკლემ, რომ ჩაგვიარა ისეთი მტრული სახით გადმოგვხედა, მეთქი მორჩა ამ დღის მერე ჩვენი ფერფლიც აღარ იქნებამეთქი, მაგრამ გადავრჩით...
ხომ ვითომ არაფერი, რა მოხდა მერე, რამდენი ადამიანი იცვლის სკოლას, მაგრამ აქ სხვა ამბავია! დრო მოვა და თქვენც გაიგებთ, მანამდე კი ისევ თხრობას განვაგრძობ...

სკოლიდან ბავშვებთან ერთად მოვდიოდი, ისევ რომ შევნიშნე შავი "კაიმანი".. არ ვიცი რატომ,მაგრამ ისე ამიტანა მღელვარებამ , მუხლებში კანკალიც კი ვიგრძენი.. ალბათ რაც ყველაზე მეტად მომწონს ჩემში, ადვილად ამყავს თავი ხელში და მღელვარებასაც ვმალავ... უკან,რომ გამომყოლოდა მართლა ვეტყოდი ვინმეს ან მე თვითონ მივიდოდი მძღოლთან,მაგრამ გადავრჩი...


888
ბედნიერება, როდესაც გარშემო გყავს ისეთი ადამიანები, რომლებთანაც თავს ლაღად, ხალისიანად გრძნობ და გულში დაბუდრბულ მწუხარებას ზღურბლს იქით ტოვებ... ზოგჯერ წუთებით, ზოგჯერ საათობით ხანაც კვირეებითაც კი... ღმერთმა მე ბევრი ასეთი ადამიანი მისახსოვრა და როგორ უნდა ვთქვა უფალზე აუგი ამხელა მადლის შემდეგ...

ორი ოჯახი მყავს!!!

ოჯახი სადაც დავიბადე და გავიზარდე და მეორე ჩემი გოგოებით შექმნილი ოჯახი...
4 ნოემბერი... ბედნიერების პიკი!. მარიამის რიგით მე-18 დაბადების დღე... ძალიან უბრალო,ოჯახური,მაგრამ საოცრად სითბოთი და სიყვარულით სავსე... ემოციებისგან,რომ კანკალებ და სადაცა იტირებ აი ასე დამემართა,როდესაც მარიამმა ჩემი და ანუკის საჩუქარი სწორედ იმ ემოციით მიიღო,როგორზეც ვვოცნებობდი.... მერე... მერე პირველი ჭიქისგან ჩამწვარი საყლაპავი :დ მერე ერთს ორი მოყვა, ორს სამი, სამს ოთხი და მერე მე და ანოს სათვალავი აგვერია და ასე აღმოვჩნდით ოდავ, სულ ოდავ ნასვამევი... ყოველ შემთხვევაში მე ასე მეგონა...ბევრი, რომ არ გავაგრძელო ჩვენ "ქალების კამპანიამ" ღირსეულად ავღნიშნეთ მარის სრულწლოვნობაში შედგმული პირველი ნაბიჯი....
....გოგოებმა გამოგვაცილეს, ჯერ კიდევ მეტყობოდა სასმლის გავლენა გაჩერებასთან მოყურყუტეს... ალბათ სამი ან ოთხი "მარშუტკა" გავუშვით და თავსხმა წვიმაში მაინც არ ვიძროდით ადგილიდან.... მერე სერიოზულად გამაკანკალა 10მეტრის მოშორებით შავი პორშე, რომ დავლანდე... აღარ გავჩერებულვარ. ლაბათ სასმელმა მომცა გამბედაობა ან უბრალოდ გაურკვევლობა ამომივიდა ყელში,როდესაც "კაიმანისკენ" მიმავალ გზას დავადექი... დაბურულ მინაზე ნაზად,მაგრამ მომთხოვნად ფავაკაკუნე და დაველოდე,როდის ინებებდა მანქანის მძღოლი ჩამოწევას... არც დაუყოვნებია და ისეთი.კმაყოფილი სახით მიყურებდა საკმაოდ სიმპატიური( ესემერე დავასკვენი უკან ,რომ დავბრუნდი და გადავხარშე ყელაფერი ).მძღოლი
-უკაცრავად, მაგრამ უკვე ერთ კვირაზე მეტია ჩემს ახლომახლო გამჩნევთ და ხომ არ ამიხსნით რა ხდება?- ჩემა ხმის ტონმა მეთვითონ შემაშინა, მაგრამ "შენც არ მომიკვდე" მძღოლს ნერვიც კი არ შეტოკებია.
-რაღაც გეშლებათ, მე პირველად გხედავთ- ღმერთო ჩემო რა გაიძვერაა!! -პორშე " კაიმანი" NI-013-CA კვირაზე მეტია ჩემს გარშემო ტრიალებს და გმეორებთრა ხდება?- უკვე ტონს,რომ ავუწიე დავინახე სახეზე ფერი,როგორ ეცვალა
-ლაწირაკო, გითხარი უკვე,რომ გერევა რაღაც და ხლას დაუწიე თორემ ძვირად დაგიჯდება- შემიძლია ვაღიარო,რომ კი არ მიყვირა მიღრიალა და სამან საკადრის პასუხს გავცემი მანქანა მოწყდა ადგილიდან...ასე გაურკვევრლი, სეურაწყოფილი და "თურაშაულის ვაშლივით აეითლებული მიმყინა ერთ ადგილს... რას მეკითხებოდნენ გოგოები , ან როგორ აღმოვჩნიდი ისევ მარისთან გეფიცებით თუ ახსოვდეს,... გაგიკვირდებათ ასე რამ გამოაშტერაო. გეტყვით. მძღოლი ვიცანი! იმ აწეული ტონით და "ლაწირაკოთი" ვიცანი... ელენეს ძმა იყო, რომელმაც 2წლის წინაცც ასე უადგულოდ მომაყენა შეურაწყოფა, მაგრამ ახლა აღღ ვაპატიებდი და გულში დავისახე მზაკვრული გეგმა, რომელსაც რადაც არ უნდა დამჯდომოდა ავასრულებდი.
ის ღამე მარისთან გავატარე, გოგოებს ყველაფერი მოვუყევი ჩემი გეგმის გარდა და ორშაბათის დადგომას დაველოდე გეგმის განსახორციელებლად...