-როგორ მომენატრე...-თაიგულით ხელში ნაცნობი ადამიანი რომ დავინახე სასიამოვნოდ დამიარა ჟრუანტელმა
-ანდრეა...
-ჩემი გოგო...-ჰაერში ვიყავი გამოკიდებული და ანდრეასთან ჩახუტებული წრეზე ვბზრიალდებდი...
-როგორ ხარ?
-გახარებული ანდრე..
-უფრო გალამაზებულხარ...
-კაი რა ნუ მატყუებ..
-არა შესიცოცხლეს ვფიცავართ მართლა სხვანაირი დაგტოვე...
-კაი მიდი მომიყევი როგორია მოსკოვი...
-არა „Моя Вселенная“ შენი თვალით ნახავ მე არაფერს არ გეტყვი...
-კაი რა ხო იცი რო ვერ წამოხვალ
-რატო ტო?
-მშობლები უცხო ქალაქში, ბიჭთან ერთად არ გამიშვებენ...
-ე ნუ ატრაკებ ქმართან ერთად ხო გაგიშვებენ...
-მერე სადა ქმარი?
-რასქვია სად აგერ არ ვარ?
-კაი რა ჯერ ვსწავლობ ანდრე ხო იცი რო სწავლა მნიშვნელოვანია?
-მერე გოგო იქ გაგრძელე რა პრობლემა...
-კაი რა ჯერ მაინც ადრეა..
-ნუ მიტრაკებ ახლა დავრჩი ბიჭი დასაოჯახებელი...-თავი ზემოთ ავწიე გავუცინე-ხო მართლა ვიღაც ჩამოგიყვანე..
-ვინ?
-ვინ არა რა?
-შანსი არა...-ბოოს ჯიშის ლეკვმა რომ თავი ამოყო ჩანთიდან მერე შეჯკივლა და ძაღლს მიეფერა
-მეგონა აღაც გემახსოვრებოდა...-სანამ წავიდოდა დაპირდა ჩამოგიყვანო ამან გატარა არც ეგონა და ამ სურპრიზმა სულ თავგზა აუბნია
-მახსოვს...
-ყველაზე მაგარი ბიჭი ხარ...
-მისი ქვია..თუ არ მოგწონს შეგიძლია სხვა რამე დაუძახო...
-არა კარგია ერქვას...
-კაი ლიზუ უნდა წავიდე გამთენიას ჩამოვფრინდი და ისეთი დაღლილი ვარ ერთი სული მაქ სახლში მივიდე და დავიძინო...
-ა...კაი მიდი...
-ძაღლს აჭამე მშიერია არ მოკლა..
-კაი და რა უნდა ვაჭამო...
-პეჩენიები ან შოკოლადები
-ა კაი მაქ მოიცა მოვიტან
-აუ მოდი გოგო სად გარბიხარ.რა სულელი მყავხარ...აი ამ პარკშია საჭმელი და აჭამე...-პარკი გამომიწოდა და შობლზე მაკოცა მერე თვალი ჩამიკრა და კიბებზე ჩაირბინა...
**
6 იქნებოდა ანდრეას ზარმა რომ გამაღვიძა.
-ალო..
-გაგაღვიძე?
-არაუშავს...
-ერთ სათში გამოგივლი კაი? ჩემი მეგობრები ჩემ ჩამოსვლას აღნიშნავენ და შენც მინდა რო წამოხვიდე...
-კი რა პრობლემა ერთ საათში გამომიარე..
-მიყვარხარ...
-კაი მიდი...
მწიფე შინდისფერი კაბა მეცვ,შავი ქუსლიანი ფეხსაცმელი,თმა აწეული მქონდა და რამდენიმე „ღერი“თმა წინ ჩამოშილი,.მაკიაჟიც ძალიან სადა...
-კაი ტო გული გინდა გამიხეთქო..
-ძალიან ცუდია ხო..-უკვე უკან ტრიალდებოდა ლიზა
-არა, ძალიან ლამაზი ხარ მაგრამ მე მაინც გამიფრთხილდი ესეთს რო გიყურებ..-წარბები ზემოთ აქაჩა და პირი მოკუმა..-ჯობია წავიდეთ...
-შენ მეგობრებთან არ ტეხავს?
-არა გოგო რა ტეხავს შენ ჩემთან ხარ რა გჭირს..
-სირცხვილია...
-მე აქ ვარ...-ხელი მაგრად მოვუჭირე და დარბაზში შევედით... შესვლისთანავე ტაშის ხმა გაისმა და ყველას მზერა ჩვენკენ იყო მომართული...მერე იყო გადახვევეი კოცნები
მოკითხვები ბედნიერი სახეები...
-ვიცეკვოთ წამო..-ხელის ერთი მოძრაობით ახლოს მიმწია და ხელები წელზე მომარგო მაგრამ ერთმანეთზე მიკრულები არ ვყოფილვართ....
-კარგი მეგობრები გყავს...
-ხო კარგები არიან..
-მოსკოვსი მართლა არავინ გყოლია..-ჩაეცინა ჩემს ნათქვამზე და თვალებში შემომხედა..
-ვაჟიშილი არ ვარ... და სიყვარულით არ შემყვარებია იმიტო რო უკვე მიყვარდი... შენნარიები იქ არ შემხვედრია ამიტომ ნუ ინერვიულებ ისევ ისე მაგრად მიყვარხარ...შენ?
-მე არავინ მყვარებია...
-არც გიყვარს რათქმაუნდა-მწარეთ ჩაიღიმა..
-პასუხი შენს კითხვაზე მიყვარხრა თუ არა უკეთ იცი...
-ჩემი კაკტუსი ხარ შენი შეხება შეუძლებელია და მტკივნეული...
-შეიძლება პარტნიორი წაგართვა?-მომმართა გოგონამ რომელიც სავარაუდოდა ანდრეას მეგობრაი იყო...
-რა პრობლემა..-ვუთხარი და გავეცალე...
ჰაერზე გამოსვლა ვარჩიე ბოლოს მომწყინდა და სახლში წამოვედი...უკვე დაძინებას ვაპირებდი როცა ტელეფონი ახმაურდა..
-ხო ანდრეა...
-სად ხარ გოგო ? მთელი რესტორანი გადავაბრუნე..
-ბოდიში რა.. სახლში წამოვედი..
-კარგად ხარ?გინდა მოვიდე?
-კი კარგად ვარ უბრალოდ დავიღალე..მოსვლა საჭირო არა...
-გეთქვა ტო მე წაგიყვანდი..
-რა საჭირო იყო... მიდი გაერთე შენ..
-კაი ტკბილი ძილი კრასოტკა...მიყარხარ...-ტელეფონი გავუტიშე და ცივ ბალიშზე თავი სიამოვნებით დავდე...დაღლილობამ თავისი ქნა და ჩამეძინა...
***
ძალიან, ძალიან მომენატრა წერა და ზოგადად მკითხველი... და იმედი მაქვს მოგეწონებათ:***