-აჩი, ჩემო ცხვრება გილოცავ დაბადების დღეს ყველაფერს მაგარს გისურვებ რა მინდა რო ბედნიერი იყო...-ჩავკივვივარ ტელეფონბში საკუთარ ბიძაშვილს რომელსაც 22 წელი შეუსრულდა...
-მადლობა, ხო მართლა ეხლა კახეთში ვართ ჩემთან ჩამო რა საღამოს უნდა ავღნიშნოთ...
-ოჰ კაი ჩამოვალ როგორც ყოველთვის ერთკვირას თუ გაგრძლდება?
-ხო აბა უკვე დიდი ბიჭი ვარ...
-კაი საღამოს ჩამოვალ...
საღამოს რამდენიმე ხელი ტანსაცმელი ჩავყარე და ახლა ტაქსის ლოდინში ვარ... ტელეფონიც აწკრიალდა..
-ხო ანდრე...
-როგორ ხარ?/
-კარგად შენ?
-რავი ვარ რა,რას შვები?
-კახეთში მივდივარ...
-ხო? ხო მშვიდობა?
-კი ბიძაშვილს აქვს იუბილე და ავღნიშნავთ...
-ვა ძაან კაია...
-კაი წავედი ტაქსი მოვიდა საღამოს დაგირეკავ...
-კაი მიდი გაერთე..
ტაქსიში ჩავჯექი და კახეთისკენ გზას დავადექი მგზავრობა ყოველთვის მიყვარდა.. ფიქრის საშვალება მეზეოდა თანაც კახეთისკენ გზა ისეთი ლამაზი იყო შეგეძლო გზაში რამე შეგეთხზა კიდეც...
მოდი სანამ ეს რამეს შეთხზავდეს მე მოგიყვებით მოკლედ იმ ადამიანებზე ვინც ზემოთ არიან მოხსენიებულნი... აჩი ლიზიკოს ბიძაშვილია ბავშობიდან ერთად მოდიან ადრე სოფელში რომ ცხოვრობდნენ ერთად დადიოდნენ სკოლაში და მთელ დროს ერთად ატარებდნენ რათქმაუნდა სხვა ბავშვებთან ერთად მაგარამ მაინც ერთად იყვნენ ... ერთმანეთისთვის ძუძუმტებიც კი იყვნენ და სხვათაშორის რაღაც მხრივ გავდნენ ერთმანეთს...
ანდრეა პატარაშვილი მკლავჭიდელი საკმაოდ წარმატებული, მოღვაწეობს რუსეთში(მოსკოვში)ლიზუ დიდიხანია უყვარს....როცა ნაცრისფერ ჭიშკარს მოკრა თვალი სიხარულის და მონატრების ტალღამ გადაურბინა და მძროლს მადლობასთან ერთად ფულიც მისცა...
აჩი ეზოში მოეგება და საყვარელ ბიზაშვილს გადეხვია...
-ეს ჩემგან..
-საიდან იცოდი ეს საათი რო მინდოდა?
-არ ვიცოდი მე მომეწონა და ვიფიქრე შენც მოგეწონებოდა თქო..
-ძაან დიდი მადლობა.. შემო რა...
-ბევრი ხალხია ხო?
-არა მარტო ახლობელები...-ამაში გულისხმობდა ბევრს ადამიანს თმცა ახლობლებს ...
-გასაგებია...-მათლა თითქმის ყველას ვიცნობდ იმიტო რო აჩის მეგობრებთან ბევრჯერ მაქვს გაფრენილი ასე რომ უცხოდ არ ვყოფილვარ...
-წამო მეცევკვე- უკნიდან რაღაცნაირად ნაცნობი და საყვარელი ხმა მომესმა თავიდან ვერც კი გავიაზრე ვინ შეიძლებოდა ყოფილიყო..მაგრამ როცა მივტრიალდი და ნიკუშა დავინახე აი მანდ ისხარული ყველა უჯრედმა განიცადა.. საცეკვაოდ გავყევი, Jason Mraz - I won't give up იყო ჩართული.. მე კი თვალებს ვერ ვუჯერებდი რომ ჩემ წინ ნუკუშა იდგა რომელზეც მთელი ბავშვობა მიყვარდა არა ვაღიარებ ბავშობაშიც მქონდა გემოვნება ახალა ის ისეთვივე გრძნობას იწვევდა ჩემში როგორც მაშინ. სულს მიფორიაქებდა და გულს მიჩქარებდა მისი შეხება და საერთოდ დანახვა.. მერე რამოხდა წავიდა ხო საზღვარს გასცდა და ახლა 5 წლის მერე ისევ ვხედავ ჩემს ნიკუშას მასზე რამდენჯერ მიოცნებია მაგრამ ეს 14 წლის ასაკში იყო ასე... დღეს ეს მხოლოდ კარგი მოგონებაა...იმედენად წავედი ფიქრებში რომ არც მას ამოუღია ხმა და არც მერე მხოლოდ მაშინ მოვედი აზრზე როცა აჩიმ მოგვმართა..
-წაგართმევ რა მეწყვილეს..
-მოდი ძმა დღეს შენი დღეა...-სიმღერა მალე დამთავრდა და მეც ვერანდას მივაშურე... სუფთა ჰაერმა ცოტა გაფანტა ფიქრები და ახლა ვაზების ყურების გართულს რომელიც ისე სწორიად იყო განლაგებული ერთ ხაზზე შეიძლება ითქვას და შეფოთლილი ვაზს უფრო სილამაზეს სძენდა ჩამოკიდებული მძიმე მტევნები.. ამ ფიქრებიდანაც ნიკუშამ გამომიყვანა...
-გაზრდილხარ..
-5 წელი გავიდა..
-საუკუნეა...
-როდის ჩამოხვედი?
-ორი თვეა...
-სულ ჩამოხვედი?
-არვიცი არმგონია მაგრამ შეიძლება დავრჩე კიდეც რას გაიგებ...
-ცოლი არ მოგყავს?
-რა იცი რომ არ მყავს...
-ბეჭედს არ ატარებ...
-არ მომიყვანია!
-მერე და რას ელოდები?
-შენ?
-მე რა?
-შენ გელოდები, გამომყვები?
-ნიკუშა რამდენი გეძებე სად დამეკარგე...-მოვიდა და ნიკუშას გვერდით ამოუდგა ცალი ხელი წელზე მოხვიდა გოგონამ , ნიკუშამ კი კისერზე მოარგო...
-აქ ვარ რამე მოხდა...
-მომენატრე-აკოცა გოგონამ მე თავი უხერხულად ვიგრძენი და ვერანდა დავტოვე...ეზოში გამოვედი და იქვე მდგარ სკამზე ჩამოვჯექი თავი ცუდად ვიგრძენი მე მეფლირტავებოდა თავად კი საცოლე ყავდა ... მე გამიტყდებოდა იმ გოგო მაგიერ ჩემი სქმრო რომ სხვას ეფლირტავებოდეს.. მოკლედ რომ ვთქვათ ქალური სოლიდარობა გამოვუცხადე...ტელეფონი ავიღე და რაღაცნაირად მინოდა ანდრეასთან დამერეკა...
-ჩემი კრასავიცა გოგო როგორ ხარ?
-კარგად ანდრე...
-ერთობი...
-ხო ცოტა დავიღალე...
-გინდა წამოგიყვანო?
-არა იყავი არ მინდა...
-როდის მოდიხარ?
-ზეგ...
-მეღადავები? მოვკვდები ტო...
-კაი რა ნუ მასხარაობ...
-მართლა გეუნები უკვე ძალიან მენატრები..
-კაი რა გჭირს სუ აქ კიარ დავრჩები...
-ოო მაინც ბევრია...
-კაი წავედი ძაან მეძინება ...
-მპუა-გაისმა ტელეფონში კოცნის ხმა..-ძილინებისა...-გამეღიმა და საძინებლისკენ წავედი.. უკვე ყველა მთვრალი იყო ამიტომ მარტო დაბალ ხმაზე ისმოდა მუსიკა... სასიამოვნოც კი იყო და მალე ჩამეძინა...
***
-ადრე გაგიღვიძია...-ნიკუშას ხმა უკნიდან მომესმა
-მომენატრა სამშობლოს ჰაერი...
-მახსოვს აქ დიდი „ბირჟა“ რომ გვქონდა ხოლმე შენ ჩემს გვერდით არასოდეს ჯდებოდი....
-ხო ყოველთვის ხელს მხვევდი...
-მერე? ცუდია შენც ხომ გინდოდა გამოტყდი...
-მე მცხელოდა და ამიტომ ვიშორებდი ხელს...
-ისევ იგივეს ამბობ
-სიმართლეა...
-გახსოვს ლოყაზე რო არ მაკოცნინე..
-კი მახსოვს...
-მიზეზი მაშინაც გქონდა,“მწეველებს არ ვკოცნი“-ორივეს გაგვეღიმა...
-იმ ღამეს მითხაი რომ გიყვარდი...
-მაგრამ მაშინაც არ გამოტყდდი რომ იგივეს გრძნობდი...
-მოვედით-ამოვთქვი მე როცა დანიშნულების ადგილას აღმოვჩნდით..ალუბლების ბაღში ვიყავით... ხეები ხეივანს ქმნიდნენ ერთმანეთში ეხლართებოდათ ტოტები და ამ ყველაფერს დამატებული მისი ულამაზესი ყვავილები გარესამყაროგან განავისუფლებდა...
-რატომ მომიყვანე აქ..
-შენ რომ წახვედი ხშირად მოვდიოდი აქ... და ვვოცნებობდი რომ აქ ჩვენი ქორწილი იქნებოდა წარმნოვიდგენდი თავს თეთრ კაბაში როგორ ვიდექი საკურთხეველთან უკან საყვარელი ადამიანები მედგნენ და როგორ გეუბნებოდი რომ შენთან მთელ ჩემს ცხოვრებას გავატარებდი...მერე შენი ღიმილი რომელიც ჩემს გონებაში მკაფიოდ იყო ჩაბეჭდილი..და ბოლოს ოცნებით დაღლილი უკვე კარგად ჩამობნელებულს მივდიოდი სახლში...დედაჩემი სულ ჯავრობდა რომ ვიკარგებოდი... ვერავინ ხვდებოდა რომ ძალიან შემაყვარე თავი...
-კაი ტო ნუ ტირიხარ მე არ ვიმსაუხებ შენ ცრემლებს...ამაზე მერე ვილაპარაკოთ მოდი ეხა დამშვიდდი..
-წავიდეთ...-ვუთხარი და კიდევ ერთხლ შევავლე თვალი ულამაზეს და ჩემთვის საყვარელ ადგილს...
ეს ჩემი ბავშობის საიდუმლო იყო და არ ვიცი ახლა რატომ მომინდა მისტვის ამისთქმა...
***
საღამოს უკვე ღრეობა იყო, აჩის მამა ჩამოგვაკითხა და თან ძმაკაცებიც მოყარა ... მოკლედ ძალიან აყალმაყალი იყო სადღეგრძელოები ყანწები რავიცი რა აღარ იყო მე გარეთ გამოვედი და სკამზე ფეხები მოვკეცე ... მიყვარდა შემოდგომის ბოლო თვე , ღრმად ვისუნთქავდი სუფთა და ამავედროს საამო სურნელ რომელიც ყვავილებიგან მოდიოდა...ჰორიზონტს გავცქეროდი და ფიქრით ვტკბებოდი...მერე ტელეფონის გაბმულმა ზარმა გამომიყვანა ფიქრებიდან...
-ხო ანდრე...
-როგორ ხარ?
-რავიცი კარგად...
-მომენატრე...
-მეც მომენატრე, ხვალ ჩამოვალ...
-ხოო
-კაი წავედი...-მერე ნიკა მომიჯდა გვერდით და პლედი მომიტანა...
-შეგცივდება...-პასუხის გაცემას არ ვჩქარობდი თვითონაც აღარ ამბობდა არაფერს...
-ბოდიში...
-რისთვის?
-წარსულისთვის, მაგრამ დამიჯერე ჩემთვისაც არ ყოფილა ადვილი შენი ფოტოებით მქონდა გამოტენილი ტელეფონი და ყოველდღე ვცვლიდი ფოტოებს, მართალა მიყვარდი შეიძლება ბავშვი ვიყავი მაგრამ ახალა როცა შენ გიყურებ ვხვდები .რომ არ მყვარებოდი კიდევ შემიყვარდებოდი...
-მაგრამ არ გიყვარვარ...
-არა არა შეცდომით გაიგე მიყვარხარ და ამიტომ ვერ შეგიყვარებ მეორედ...
-ხო გიყვარვარ როგორც მეგობარი ან და არვიცი შეიძლება როგორც ყოფილი შეყვარებული, თუმცა შეყვარებულები არც ვყოფილვართ...
-გთხოვ არ გაგრძელო... მე შენ უბრალოდ მიყვარხარ ასეთი ძნელია გიყურებ როგორც ქალს...
-არ შეიძლება!
-რატო?
-საცოლე გყავს..-ხო აი ამას ქვია ძაღლი ახსენე და ხელში ჯოხი დაიჭირეო.. ამობაკუნდა..
-ნიკუ ნუ მეკარგები რა არავის ვიცნობ აქ ხო იცი შენ კიდე მაინც მტოვებ..
-ხოდა გაიცანი-გაუღიმა- ეს ლიზაა ეს კი ანკა.. გოგოები იჭორავეთ თქვენ ოკ?
-ნიკუ?!-სახე მომანჭა და ტუჩები დაბრიცა.. ოჰ ჩვენმა ნიკუმ თვალი ჩაუკრა და მოწყვეტით აკოცა აწ საცოლეს...
-აუ ძალიან დავიღალე რა, ძროხის სუნია...აქ როგორ ცხოვრობს ხალხი კლუბებიც კი არ აქვთ ბარები ხო საერთოდ...
-სამაგიეროდ ერთმანეთი ყავთ...-ყელში ამოვიდა ამისი ტუჩების ბრეცა და სანამ ტვინში საბოლოდ ამასხავდა და მოვისვრიდი ღობებს იქით მანამდე შევედი სახლში სუფრა განახლებულიყო, ბატონი გიგა(აჩის მამა)სუფრის თავში მოკალატებულიყო და ახალ შემოსწრებულს ლოცანდა
მე?!- ტელეფონსი ვძრომიალობდი.. გვერძე ანკა რო მომიჯდა პიკი იყო უკვე მაგრამ უცებ ამუშავდა თვინი და მოვიფიქრე... თუ რა ამას მერე გეტყვთ..ან თქვენთვითონ მიხვდებით რა თქმა ამას უნდა...
-აუ შეხედე რა ბიჭია ? ძალიან სიმპატიურია ..-თავი არც კი ამიწევია ისე დავეთანხმე ... ნუ გემოვნება როგორ არ ქონდა ქონდა აბა ჩემი ნუ (უკვე ანკას)ბიჭი რო მოეწონა ეს ეს მის გემოვნებაზე მიუთითებდა...ბიჭის ხმა როგორცკი მომესმა ცოტათი მეცნო და თავი ავწიე ანდრეა იყო ხო სუფრის დასაწყისში ფეხზე წამომდგარიყო და სადღეგრძელოს იძახდა... ანკა მაინც არ წყვეტდა ლაპარაკს..
-რა სექსუალური ხმა აქვს...-ანდრეამ ალბათ ყური მოკრა ან დაჟინებულმა მზერამ მოახედა და გაიღიმა...-აქეთ იყურება,,,-ანკას ხმა უკანკალებდა და ალბათ ცოტახანში ყბას თეფშებზე ჩამოდებდა...
-გიგა ბიძია მინდა სიყვარულის სადღგრძელო დავლიო, ყველანაირი სიყვარულია ხოა მეგობრული, ძმური, მშობლების მიმართ, მგრამ თვენც დამეთანხმებით, რომ ყველაზე ლამაზი მაინც იმ ერთის სიყვარულია- დრო და დრო თვალს მაპარებდა ლაპარაკისას-ლოდინი რომ გასწავლის და დროის ფასს... დედამიწას რო მოგწყვეტავს და ოცნებას დაგაწყებინებს აი ამ ყველა სიყვარულში გამორჩეულს სპეტაკ სიყვარულს გაუმარჯოს...
-აუ ასე კიდე უყვართ?-მანაც მოიხედა და ანკამ ქვედა ტუჩი კბილებში მოიქცია.. ანდრეამ თვალი ჩაუკრა...
-ანკა ?
-ხო
-ნიკა გეძებდა-ვუთხარი მობეზრებულმა და ჯანდაბაში გავაგზავნე... მასაც მეტი რა უნდოდა ოღონდ ნიკა გეხსენებინა ყველაფერზე წავიდოდა...ხოდა წავიდა..
-ვინ გიყვარს ბიჭო ასე...-თავი ჩაქინდრა და „ეჰო“ ამოიქშინა..-ჰა რატო არ მოგყვებიო რა დაგიწუნა?
-რას გაუგებ გიგა ბიძია ქალებს, მიზეზები არ ელევათ...-სასწრაფოდ წამოვდექი მაგიდიდან და კარისკენ ავიღე გეზი მაგრამ ვინ გაცადა ერთ-ერთმა სტუმარმა შემაჩერა და საპირფარეშოს ადგილსამყოფელს სანამ აუვუხსნიდი, შენიშნა ანდრეამ რო აღარ ვიჯექი მაგიდასთან და მკვეთრი მოძრაობით რომ შემომატრიალა და მერე ანდრას თვალებს შევეჩეხე გაბრაზება დამეტყო სახეზე..
-ვიცეკვოთ-წელზე ხელები აასრიალა და მაიძულა ცეკვაში ავყოლოდი.. ცხვირი თბეში შეაცურა და ყურთან მეჩურჩულებოდა...-რამე მოხდა?
-თურმე ქალებს ვერ უგებ...არადა ანკას კარგად გაუგე...
-ეჭვიანობ?-ხმა არ ამომიღია..-დუმილი თანხმობად ითველბა ...-მფექთქავ არტერიაზე კოცნის კვალი დამიტოვა...-მომენატრე...-თმებში გახლართა ხელები...მის ყველა შეხებაზე ჩემი ტვინის უჯრედები ფუნქციონირებაზე უარს აცხადებდნენ მე კი გონების დაკარგვა სულაც არ მაწყობდა ...
-არვიცოდი თუ აჩის იცნობდი..-საუბრის გადატანის მიზნით რაც თავში მომივიდა ის ვთქვი, კიდევ რომ გაეგრძლებინა ადგილზე ჩავიკეცებოდი...
-თითქმის არაფერი იცი ჩემზე..
სტუმრებმა დაშლა დაიწყეს ზოგს მაგიდაზე ეძინა , ზოგს სკამზე და ზოგსაც რაც არ უნდა გასაკვირი იყო საწოლზე... რადგან უფროსი თაობა დაგვემატა ჩვენთვის იმ სახლში ადგილი აღარ იყო.. ჩვენც მოგვიწია სხვა თავშესაფრის ძებნა.... რადგა ყველაზე ახლოს(გვერძევე) ნიკუშა ცხოვრობდა და თან გასაღებიც ქონდა სახლის იქ მოგვიწია დარჩენა..
საქმეს ნუ იტყვი ოხრად იყო იმდენი რამე იყო დასარეცხი სუფთა ჭურჭელი საერთოდ აღარ იყო... გოგოები კი ვიყავით საკმარისად... დასსარეცხი ჭურჭლი გადმოვზიდეთ და კუხნაში შევზიდეთ...არ მეზარებოდა რეცხვა მაგრამ ანკა ხო უნდა მეწვალებინა ესეც ჩემი გეგმა...
-ანუს , აბა შენ იცი ნიკუშასთან პირველად მიდიხარ და შენ ხარ ჩვენი დიასახლისი გავიძეხი არ შეგეშალოსრამე თორე მერე მეზობლების ჭორაობა არ აგცდება ხო იცი...-ვიცი სისულელეა და ამას ვინ დაიჯერებდა მაგრამ, სულელებს სისულელეების ჯერათ...მოკლედ ანკამ რეცხა მიმურული ქვაბები ნუ რეცხა რა რაც შეეძლო უსვამდა „გუპკას“...მაგრად კი ვამუშავე ეს საწყალი, ალბათ პირველად აკეთებდა ასეთ რამეს.. ბოლო ჯამში მაგრად ვეღადავეთ.. გოგოებიც ამყვნენ .. ბიჭები მისაღებში ისხდნენ და რაღაცაზე ცინოდნენ .. ჩვენც მათ შორის ჩავიჩხირეთ ...
-რა გაცინებთ?-ვკითხე სიცილისაგა სახეწაშლილ და აცრემლიანებულ ,აწითლებულ, ბიჭებს...
-შენზე ვჭორაობთ.ლიზიკო
-რა? რა მოუყევი ასეთი..
-ის შენ რომ მღეროდი რადიოსთან ერთად და ტექსტი თუ გეშლებოდა მომღერალს რო აბრალებდი ურევსო...-გადაბჟირებული ძლივს ითქვამდა სულს ამის სათქმელად აჩი...
-შენც ნიკუშ კაი რა -გავიწელე ნიკუშას სიცილს რომ მოვკარი თვალი ...აუ თქვენსას თუ ყვებით მე რას დამცინით ...-გავუბუტე და უკმაყოფილოდ გამოვწიე ტუჩები ...
-ჰე და გვითხარი მაშინ ამათზეც ...
-თვითონ თქვან, ჩემი კარგად ახსოვდათ...
-აუ ის გახსოვს აჩის რო უყვარდა ერთი გოგო...
-ჩემი დაქალი სალომე ...
-ხოო ხოო ეგ ..გამარჯობასაც არ ეუბნებოდა...
-კაი აჩი სერიოზულად ?
-მე ვუთხარი იმ გოგოს უყვარხარ თქო და მერე ხმას არ გვცემდა...
-აუ ეგრე ვიღაცებსსაც უყვარდათ ერთმანეთი მაგრამ არ ვყვირივარ ....(აჩი)



წავიკითხე კომენტარები და ისეთი შეგრძნება დამრჩა, რომ მარტო სათაური მოგწონთ(((