დაგიბრუნდით!
თავი 2
იმდენად სასიამოვნო იყო მისი ტუჩების შეხება რომ თვალები მიმელულა. მაგრამ მალევე გამოვერკვიე და ლოყებშეფაკლულმა ხელი გულმკერძე მივაბჯინე მაგრამ როგორც მივხვდი უშეფეგოდ ამიტომ მეც მის ნებას დავყევი და ხელები კისერზე მჭიდროს შემოვხვიე როდესაც ტელეფონი აზმუილდა მაშინვე დავიხსენი თავი მისი მკლავებიდან და ტელეფონს დავსწვდი
-ალო-გაისმა დემეტრეს ხმა-სად ხართ გვრიტებო? ჩვენ უკვე მივედით და ყველა თქვენ გელოდებათ-სიცილით მელაპარაკებოდა დემეტრე მე კი ალექსანდრეს მწველ მზერას სახეზე ვგრძნობდი მაგრამ ცოხხალი თავით მაღლა არ ვიხედებოდი
-მე...ისა და...ეს...ჩვენ-ვლუღლუღებდი დარცხვენილი და როდესაც ალექსანდრემ ეს შეატყო ტელეფონი ხელიდან გამომგლიჯა და ნელი ნაბიჯებით მომშორდა დემეტრესთან ლაპარაკში გართული.
-ეს...ეს? რაიყო? ეს რა გააკეთე? შენ...შენ ნორმალური ხარ საერთოოდ?- გავკიოდი აკანკალებული და სიტყვებს თავს ძლივს ვუყრიდი რომ რაიმე მეთქვა ჩემზე მოშტერებულ ალექსანდრესთვის

-აღიარე რომ მოგეწონა და სულელურ ისტერიკებს ნუ მართავ თითქოს შენ არ გინდოდა-ირონიული ღიმილით მელაპარაკებოდა საკმაოდ მკაცრი და ბოხი ხმით-ვიცი რომ პირველი იყო და ისიც ვიცი რომ დაუვიწყარი იქნებაა- გადმომხედა და გაიღიმა. დამტოვა ასე გაშტერებული და აკანკალებული. მანქანა ადგილს თვალის დახამხამებაში მოსწყდა.
სახლში ისე შევბრუნდი აღარც კი მახსოვს. სააბაზანოში შევედი და ცხელი დუშის ქვეშ ალბათ 1 საათი გავატარე. შემდეგ გამივედი,მოკლე სორტები და ბრეტელებიანი მაიკით შევწექი ლოგინში და სიზმრების სამყაროში გადავეშვი.
უკვე დილა იყო როცა გამეღვიძა და საათს დავხედე
-ჯანდაბააა დამაგვიამდა!- წამოვიყვირე და ფეხზე წამოვხტი, ტანსამელი ამოვიცვი და გასასვლელისკენ დავიძარი. სახლში არავინ არ დამხვდარია დაარც გამკვირვებია, დედა ალბათ სამსახურში იყო და დემეტრე უკვე ინსტიტუტში. მაგრამ გამიკვირდა როგორ არ გამაღვიძა არცერთმა. სახლიდან გასულს RANGE ROVER ზე მიყუდებული ალექსანდრე დამხვდა. დავიბენი,გულმა პეპელასავით დაიწყო ფრიალი და მივხვდი რომ მიყვარდა მაგრამ ისიც ვიცოდი რომ გამიჭირდებოდა ასეთი ადამიანისთვის ჩემი აზრების გამხელა რადგან თბილისში ის არის გოგოების "პრინცი" და "გულთამპყრობელი". და ამ ყველაფერს ალექსანდრეც ნორმალურად უდგება და გოგოებს ნადკებივით იცვლის. ამიტომ შემეშინდა რომ მეც მათნაირად მომექცეოდა ამიტომ თავი შევიკავი ყველაფრისგან
-აქ რა გინდა?- ვკითხე გაბრაზებული ხმით მაგრამ ისეეე მინდოდა ჩავხუტებოდი რომ...
-როგორც ხეფავ გელოდები და ცოტა მალე რაა დავიღალე უკვე- დამიბღვირა და მანქანის კარი გამიღო
-იყოს ჩემით წავალ- და გამოვტრიალდი მაგრამ მისმა ცივმა ხმამ შემაჩერა
-დაჯექი!!!-დაიღრიალა ბოლო ხმაზე და მანქანისკენ მიმითითა
აღარ შევეწინააღმდეგე რადგან მივხვდი რომ აზრი არ ქონდა და ტუჩები გაბუტულმა გამოვბურცე
-ეგრე ნუ შვები თორემ ისედაც ძლივს ვიკავებ თავს რომ არ დავაგემოვნო!...კიდევ ერთხელ!-სიცილით ჩამჩურჩულა ყურში და ძალიან ნაზად შეეხო მისი ტუჩებით ჩემს ლოყას. უნდა ვაღიარო რომ ეს ბიჭი ჩემს ნერვებზე მოქმედებს მაგრამ ესეც ძალიან მსიამოვნებს
-წავედით!- ჩავიდუდუნე და მანქანაში მოვკალათდი. გზადი ხმა არ ამომიღია მაგრამ სიმშვიდე ისევ ალექსანდრემ დაარღვია
-ასეთი მოკლე კაბით მეორედ აღარ დაგინახო!- მიმანიშნა ჩემს იუპკაზე რომელსაც სულაც არ ვთვლიდი მოკლედ და ძალიანაც მიხდებოდა!
-შენ ვინ გეკითხება საერთოდ?რას მაკონტროლებ?-დავუღრინე და ფანჯრიდან გავაყოლე თვალი გზას
-ხმა გოგოო!- დაიყვირა და ხელი მაგრად ჩასცხო საჭეს. აი აქ უკვე გადამეკეტა.ვერ ვიტან ამ მიმართვად "გოგო"
-ბიჭო! ეხლა კარგად მომისინე შენი გოგო ქუჩწბში ეძებე და მე შემეშვი და საერთოდ ჩემმა ძმამ რომ გაიგოს რომ ცდილობ თავის და დაკერო მოეწნება დამიჯერე!!- წყნარად ჩავილაპარაკე და მისკენ გავიხედე. სახეზე და კისერზე ძარღვებ დაბერილი მიყურებდა და მოთმინება დაკარგულმა დაიწყო
-გოგო!-აგრძელებდა ჩემს გამწარებას-ეხლა კარგად მომისმინე და არც კი გაიფიქრო რომ გამაწყვეტინო!-თითი გამაფრთხილებლად დამიქნია და განაგრძო- მე ალექსანდრე შელიას ყველაფერი როგორც მომინდება ისე იქნება! ვერავინ ვერ შეძლებს ამად წინ გადაუდგეს და გაფრთხილებ ბურც შენ შეეცდები!-მკაცრად და დასტოინად აგრძელებდა- რაც შეეხება შენ ძმას…ჰმმ...იცის ყველაფერი და შეგიძლია წუწუნით არ შეაწუხო რააა! მორჩა ეს თემა დაიხურა და იმედია არ ეცდები ამაზე კიდევ ერთხელ ლაპარაკს თორემ მერე უკვე ვერავინ შეძლებს ჩემს შეჩერებას!- გამიღიმა და საჭეს მიუბრუნდა.ძალიან გაკვირვებული ვიყავი მისი სიტყვებით და ძალიან გაბრაზებული ჩემს ძმაზე რომელმაც ასე მომატყუა!!!!მანქანა სკოლასთან გააჩერა,კარი გამიღო და ხელი წელზე შემიცურა.ვეცადე მომეცილებინა მაგრამ უიმედოდ. ის იყო სკოლაში უნდა შევსულიყავი რომ გიორგი შემომეგება (ალბათ გახსოვთ გიორგი, ბიჭი რომელსაც ჩემი ძმის და მისი ძმაკაცების გამო დავშორდი. არ მოწონდათ სურმე და როგორც ყოველთვის არც ჩემ აზრს მიაქციეს ყურადღება.)
-მარიამ როგორ ხარ?- დამეკითხა და ალექსანდრე როგორც კი შენიშნა ხელი გაუწოდა- გიორგი ბაგრატიონი!
-ალექსანდრე შელია!-თავი დაუქნიადა როდესაც გიორგი მიხვდა რომ ალექსანდრე ხელის ჩამორთმევას არ აპირებდა ცივად დააბრუნა თავის ადგილას
-მარიამ შენთან სალაპარაკო მაქვს-მითხრა გიორგიმ და გადმომხედა
-ბიჭო შენ შ** ხომ არ გაქვს? ვერ მხედავ აქ თუ რაარი ამის დედაც შ*****?!-დაიღრიალა ალექსანდრემ და ხელი გამეტებით მომიჭირა წელზე
-შენ ვინ ხარ საერთოდ ტოო?- დაძაბა ლაპარაკი გიორგიმაც და გულწრფელად მივუსამძიმრე წინასწარ
-ეხლა 3წამში აქდან თუ არ აახვევ "ტო"ს განახებ მერეე- სულერთიას პონტში ჩაილაპარაკა ალექსანდრემ
-გიორგი წადი გთხოვ!ხვალ ვილაპარაკოთ!!- მავედრებელი თვალებით ავხედე
-მარიამ მხოლოდ შენი ხათრით იცოდე!-მომმართა გიორგიმ
-დაახვიე აქედან სანამ გაგინგრიე თავყბა-დაიღრიალა ალექსანდრემ და სკოლაში ჩემთან ერთად შემოვიდა.ხმას არ ვიღებდი რადგან მეშინოდა.
-მეორედ მაგ ტიპს შენს ახლომახლოს შევამჩნევ და იცოდე ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ!-გადმომხედა უკვე დაწყნარებულმა
-ვერ ვხვდები რა გინდა- ჩავიდუდუნე
-მალე მიხვდები!- ლოყაზე მაკოცა და კლასამდე მიმაცილა. გაკვეთიელბი როგორც კი დამთავრდა წამოვედი ისე რომ არავის დავემშვიდობე.მეშინოდა მისი შეხვედრის რადგან ვიცოდი ვერ დავმალავდი მისდამი სიყვარულს. მთელი დღე აღარ მინახავს ალექსანდრე და მეც ცოტა დამშვიდებულმა საწოლში დავწექი და ვეცადე დამეძინა მაგრამ ალექსანდრეს მონატრებამ არ დამაძინა.ბევრი ვიწრიალე, ფეხზე ავდექი სპორტულები ჩავიცვი და სასეირნოდ გავედი. დაბლა რომ ჩავედი ნაუშნიკები გავიკეთე და მუსიკებში გართულს გამომეპარა როგორ გავცდი ჩემს ქუჩას მაგრამ ამას ყურადღება არ მივაქციე და გზა განვაგრძე როდესაც ყვირილის ხმა მომესმა, გვერძე გავიხედე და წვალებით დავინახე როგორ გამეტებით ურტყამდა ერთი ბიჭი მეორეს რომელიც ძირს გათიშული იწვა.შემეშინდა მაგრამ მაინც წავედი მათკენ და როცა მივუახლოვდი და ძირს გაგდებული გიორგი დავინახე მაშინვე მას მივვარდი და არც კი შემიხედია მეორე ბიჭისთვის ისე გადავეფარე. ცოტახამს დუმილი ჩამოწვა მაგრამ შემდეგ ხელების შეხება ვიგრძენი და გიჟივით ფეხზე წამოვარდი. ალექსანდრეს დანახვაზე გულმა რამოდებიმე დარტყმა გამოტოვა და თვალებში დამიბნელდა და უღონოდ დავეცი იატაკზე.როდესაც გამომეღვიძა ვიღაცის მანქანაში ვიჯექი,ღამე იყო და მაშინ მივხვდი რომ ეს ყველაფერი არ დამსიზმრებია როდესაც ალექსანდრე დავინახე ჩემს გვერძე
-შენ,შენ ის...ის მოკვდა?-დავსვი კითხვა აკანკალებულმა და ალექსანდრეს გავხედე
-არ მომკვდარა მაგრამ ღირსი იყო-კბილებს შორის გამოსცრა და ისე რომ ჩემთვის არ გამოუხედია მანქანა დაქოქა
-კი მაგრამ რა დააშავა?
-რადგან ვცემე ესეიგი დააშვა!- მითხრა ცივი ხმით რომელიც ძალიან არ მომწონდა მაგრამ ხმა ვეღარ ამოვიღე და გზას მივაშტერდი. მანქანა ჩემს სახლთან გაჩერდა და მეც ხმის ამოუღებლად გადმოვედი მანქანიდან, პირდაპირ სადარბაზოსკენ წავედი როცა ხელის შეხებამ შემაჩერა და უკან გავტრიალდი სადაც ალექსანდრე იდგა
-არ მმაკოცებ?-ნაღვლიანი მზერით მკითხა და თვალებში ჩამაშტერდა
-არა-ცივად ვუპასუხე
-არც ჩამეხუტები?
-არ ხარ ღირსი.წავედი მე-იგივე ტონით გავაგრძელე ლაპარაკი და უკან შწვტრიალდი წასასვლელად
-მხოლიდ ერთხელ,გთხოვ!-ამისგაძლება უკვე შეუძლებელი გახდა, მივტრიალდი და კისერზე ხელებ მოხვეულმა გულში ჩავეკარი.იმდენად გააოცა ჩემმა საქციელმმა ვერ მოტვინა რა ხდებოდა მაგრამ მალევე გამოერკვა და თავის მკლავებს შორის მომაქცია.
-გიორგი რატომ ცემე?- რამოდენიმე წუთის შემდეგ შეპარული ხმით შევეკითხე
-ამის დედაც *****! რატომ არ ისვენებ?? რატომ გინდა რომ ყველაფერი გააფუჭო? რაში გადარდებს ის ნაბი***არი?გიყვარს! გიყვარს არა?-ნერვიულად გადაისვა თავზე ხელი და გაცეცხლებული თვალებით შემომედა.მისი თვალები იმდენ ზიზღს და გაბრაზებას იტევდა რომ ენის წაჭრა ვინატრე იმ წამს
-არ მიყვარს და არც მისი მდგომარეობა მადარდებს.მე უბრალოდ შენი მიზეზი მაინტერესებს!- დავიჩურჩულე თავჩახრილმა, მაგრამ მყარი ტონით
-მაშინ ასე გეტყვი- ღრმად ამოიოხრა და ისევ მე მომკბრუნდა- შენ თავში შემეცილა, გესმის ესრას ნიშნავს?! გესმის?! მითხრა რომ უყვარხარ და შეგეშვა!გესმის ეს რაარის?! გესმის რას ნიშნავს ეს სიტყვები?! მე გავაფრთხილე მაგრამ მან დაიკიდა და მაინც თავისას მიაწვა ამიტომ მე ჩემი შევუსრულე დანარჩენი თვითონ გადაწყვიტოს მაგრამ ერთი რამ დაიმახსოვრე! ვერასოდეს,ვერასოდეს ვერავინ შემეცილება შენ თავში!- ყურთან ახლოს მომიტანა ტუჩები და საოცრად თბილი სიტყვებით მითხრა- მიყვარხარ მარიამ!-ემოციებისგან დავიბენი,გონება გაითიშა, აზროვნების უნარი გამეთიშა.ხმას ვერ ვიღებდი,ვერ გამივხატავდი იმდენად ბედნიერი ვიყავი
-ჯანდაბა! ამოიღე ხმაა!- ნერვიულობა დატყობილი ჩამაშტერდა თვალებში
-მე…მე…მე არ ვიცი რა გითხრა...უბრალოდ მე..
-კაროჩე რაა,ყველაფერი ჩემი გასაკეთებელია- დაიხარა და ხარბად დაეწაგა ჩემს ბაგეებს. ამ დროს ყველაზე ბედნიერიმეგონა საკუთარი თავი და მინდოდა ეს ყველაფერი არ დამთავრებულიყო მაგრამ ვინ იცოდა რა იქნებოდა შემდგომში. ასეთ სიყვარულსა და სითბოში გავიდა წელიწად ნახევარი და ერთმანეთი უფრო და უფრო გვიყვარდებოდა მაგრამ ერთ დღეს ალექსანდრემ დამირეკა
-ჩამოდი დაბლა ვარ- გამიკვირდა მისი მკაცრი და ნერვიული ტონი
-ალექსანდრე კარგად ხარ?
-გე-ლო-დე-ბი- მკაცრად მითხრა და გამითიშა
სწრაფად გადავიცვი გრძელი ზედა და ელასტიკი ამოვიცვი. კიბეებიისე ჩავირბინე სამამდე დათვლაც ვერ მოვასწარი. სადარბაზოდან გავედი თუ არა დავინახე ალექსანდრე, მისკენ გავექანე და მთელი ძალით მოვეხვიე. ხელები ცივად მომაშორებინა და უკან გამწია.ამაზე შევცბი, არ ველოდი მაგრამ მალევე მივუბრუნდი
-რამე ხდება?
-მივდივარ- მითხრა და გვერძე გაიხედა
-სს..ად?
-ძალიან შორს და არ ვიცი როდის დავბრუნდები- მითხრა უემოციოდ და თვალებში ჩამაშტერდა, მისი თვალები ისეთი ნაღვლიანი და გამოფიტული იყო შევცბი
-დაგელოდები-წარმოვთქვი თავდაჯერებულმა და წინ გავსწორდი
-ჯანდაბა! არ დავბრუნდები!არა! მორჩა! დამთავრდა ყველაფერი! წარსულს ჩაბარდა ! მივდივარ! შეეგუე! გააგრძელე ცხოვრება ჩემს გარეშე!!- მითხრა ნერვიულად და მომცილდა
-შენ...შენ შეეგუები? ასე უბრალოდ წახვალ?უმიზეზოდ? დამროვებ ასე?- ტირილით ვაყრიდი კითხვებს და თვალებში ვუყურებდი რომლებიც საშინლად სიცარიელეში იყვნენ დაფანტულები
-კი!-ეს თქვა, უკანასკნელად შეეხო ჩემს ბაგეებს და წავიდა! უმიზეზოდ! დამტოვა! გაქრა!

მადლობა ყურადღევისთვის! იმედია ისიამოვნებთ !
&&&&&&
ვეცდები მალე დავდო შემდეგიც