-ჩემო სიცოცხლევ ნუღარ ტირიხარ.შემომხედეე.(ალექსანდრე)ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და თვალებში ჩამხედა
-გპირდები აღარ წავალ და შენთან დავრჩები(ალექსანდრე)ძალიან გამახარა მისმა სიტყვებმა და ახლა უკვე სიხარულის ცრემლები წამომივიდა.
-მომენატრე ალექსანდრე ძალიან მომენატრე.რატო დამტოვე და წახვედი რატო აღარ მპასუხობდი წერილებზე?ზარებზე?ნუთუ ცოტათი მაინც არ გენატრებოდი?(მე)ვუთხარი სლუკუნით
-ანასტასია გთხოვ ჩემო გოგო მაგას ნუ ამბობ.შენ არ იცი როგორ მენატრებოდი.რად მიჯდებოდა შენი ესემესების უპასუხოდ დატოვება.ყოველ დღე შენზე ფიქრით ვიწყებდი და ყოველ ღამეს შენზე ფიქრში ვაღამებდი.იცი როგორ მაკლდი?!ვხვდებოდი მეტს ვეღარ გავუძლებდი უშენოდ ყოფნას და ამიტომ დავბრუნდი ჩემო ანგელოზო.აქ კი ჩემი პატარა გოგო დამხვდა უკვე გაზრდილი უფრო გალამაზებული.შენ ხარ ჩემი პატარა ანგელოზი.ჩემი სუნთქვა ჩემი დაიკო რომელიც არ მყოლია და შენი სახით აჩის წყალობით შევიძინე.(ალექსანდრე)
-უსაზღვროდ მენატრებოდი ალექსანდრე(მე)
-ჩემი გოგო.ნუღარ ტირიხარ ვსო შენს თვალზე ცრემლი აღარ დავინახო(ალექსანდრე)
-ჩამეხუტე რა(მე)სლუკუნით ვუთხარი და განიერწელზე მაგრად მოვხვიე მკლავები
-ჩემი პატარა გოგო(ალექსანდრე)მითხრა გაღიმებულმა და უფრო მიმიხუტა გულზე.ალექსანდრეს კისერში ჩავყავი ცხვირი და ასე მონატრებული ჩემი მეორე ძმის სურნელი ხარბად ჩავუშვი ფილტვებში.ალექსანდრე თმაზე მეფერებოდა და უფრო მაგრად მიჭერდა ხელს.უცებ მყუდროება ალექსანდრე ტელეფონის ზარმა დაგვირღვია
-ხო(ალექსანდრე)
-....
-კი სად?(ალექსანდრე)
-.......
-კაი ვნახოთ(ალექსანდრე)ტელეფონი გათიშა და მე დამხედა
-ჩემი კნუტი.(ალექსანდრე)სიცილით მითხრა და მაგარდ ჩამეხუტა
-ვინ იყო?(მე)
-აჩი(ალექსანდრე)
-რაო?(მე)
-დაბლა ვართ ყველა და ჩამოხვალთო?(ალექსანდრე)
-გინდა ჩავიდეთ?(ალექსანდრე)
-შენ გინდა?(მე)
-მთავარია ჩემი გოგო ჩემთან იყოს და რამნიშვნელობა აქვს სად ვიქნებით(ალექსანდრე)
-კაი მაშინ წამო წავიდეთ(მე)გაღიმებულმა ავხედე და მკლავზე მოვხვიე ხელები.
-კაი წამო(ალექსანდრე)ხელში ამიტაცა ალექსანდრემ
-აჰაჰაჰა ალექსსს დამსვიი(მე)
-ჩემი გოგო როგორ მომენატრა შენი კისკისი(ალექსანდრე)
-ხო აღარ წახვალ?(მე)
-არა ტასიკ შენთან დავრჩები(ალექსანდრე)
-წამო წავიდეთ(მე)გაღიმებულმა ვუთხარი.
ალექსანდემ წელზე ხელი მომხვია და ოთახიდან გავედით

***
ეზოშიჩავედით ყველა იქ იყო აჩის ძმაკაცებიც და ჩემი სასტავიც.ვაკო გაღიზიანებული გვიყურებდა მე და ალექსანდრეს.ჩანს ბავშვებს არაფერი უთქვამთ ალექსანდრეზე.ნიკას სანდროს ლუკას და ვაკოს გავაცანი ალექსანდე.ყველამ კარგად გაუგო ერთმანეთ მხოლოდ ვაკო იყო მოწყელილი სახით,თვალებში საშინელი სევდა ცასდგომოდა.ალექსანდე გვერდიდან არ მომშორებია და დროგამოშვებით თავზე მკოცნიდა

****
ვაკო ისევ ესეა მოწყენილი და სევდიანი.ვეღარ გავუძელი მის ასე ყურებას და ვუთხარი
-ვაკო მაღაზიაში გამომყევი რა(მე)თან მუდარის თვალებით შევხედე
-კაი წამო(მე)
ალექსანდრემ ეშმაკური ღიმილით დამხედა და წასვლამდე ჩუმად ჩამჩრჩულა
-იცოდე მომიყვები(ალექსანდე)
გაღიმებულმა ავხედე ალექსანდრეს და ვკოს გავყევი.ვაკო მთელი გზა ხმას არ იღებდა ვეღარ გავუძელი და მე ვკითხე
-არაფერს მკითხავ?(მე)
-რაღაა საკითხავი?(ვაკო)მითხრა სინანულით
-ვაკო მე მეე..(მე)
-ჩუუუ გთხოვ(ვაკო)მე შენი არავინ ვარ რამე რომ ამიხსნა (ვაკო)
-ნუ ამბობ რა ეგრე(მე)მე და ალექსანდე და ძმასავით ვართ(მე)პატარა რო ვიყავი მაშინ წავიდა და ახლაღა დაბრუნდა(მე)
-რატო მიხსნი?(ვაკო)
-....(მე)გული მატკინა ვაკოს გულგრილობამ თავი ვეღარ შევიკავე და ცემლები გადმომცვივდა
-დიდი ხანია ჩემი ამბავი აღარ გაინეტრესებს?ახალი ნაშა გყავს არაა?ანდა საერთოდ რატომ გიხსნი რამეს(მე)ტირილით ვუთხარი და იქქიდან სწრაფად გამოვიქეცი
-ანასტასია ასეე არაა გაჩერდი გთხოვ(ვაკო)უკვე აღაფარერი მესმოდა გამწარებული მივრბოდი და ცრემლებს ვყრიდი.საშინლად მატკინა გული ვაკოს საქციელმა.ვერ გავიგე რა უნდა ჩემგან რატომ მექცევა ასე სასტიკად.საშინელ მდგომარეობაში ავედი სახლში.ჩემს ოთახში შევედი დაკარი ჩავკეტე.ჩემი ტელეფონი არ ჩერდებოდა .



ბავშვებო როგორია?აი უძალიანესად დიდი ბოდიშით.ეხა ვერ ვახერხებ დიდი თავების დადებს მაგრამ იმდენად მიახრია თვქნენი კომენტარები რომ არ შემეძლო დღეს თუნდაც ასეთი პატარა თავი მაინც არ დამედო..შემიფასეთ რა აბა როგორია.შეცდომებისთვის ბოდიშით ძალიან მიყვარხართ ყველა