ჩახშობილი ემოციები არ კვდება.
ასე მარტივად,მშვიდად და წყნარად.
2წელი.
ყურებამდე შეყვარებული ნინი.მაგრამ ერთხელ უბრალოდ აირია ყველაფერი.
საერთოდ ყველაფერი.
როცა ადამიანს არ ხედავ, არ ეხუტები,ძნელია ფიქრით შეინარჩუნო ის.
არავინ იცის, რატომ ან რისთვის.
უბრალოდ და ძალიან ბანალურად: -ნინი, კარგად.
ნინიც უბრალოდ ადგა და წავიდამ რადგან მას ასე უნდოდა. ბევრი ტირილის,ისტერიკების გარეშე.
2წელი ნინი და უცებ ვიღაც მარი. ვიღაც.
აირია ყველაფერი.
ნინი არსად ჩანდა. სოციალური ქსელიც გააუქმა, არანაირი ტელეფონი, უნივერსიტეტი, მოკლედ რომ ვთქვათ ყველაფერი დაიკიდა და ციივილიზაციას მოწყდა, არა ყველაფერი არა, იოანე არა, უბრალოდ არა,არ შეეძლო.
ნინი ზედმეტმა სიყვარულმა წალეკა, თუმცა არაფერს ნანობდა, ან რატო უნდა ენანა.
მთელი თბილისი მათზე ლაპარაკობდა: იოანე და ნიინი.
უამრავი ჭორი, თუმცა არცერთი მართალი.
რეალურად არავინ იცოდა რატომ მოხდა ასე. არც იოანემ, ან იცოდა მაგრამ აღიარება არ უნდოდა.
რამდენჯერაც ძმაკაცებთან ნინიზე ჩამოვარდა ლაპარაკი იმდენჯერ გააწყვეტინა.
-ეს თემა დახურულია, მე და ნინი არ ვართ ერთად და ვსო. არ არის ამდენი ლაპარაკი ამ თემაზე ხო გაიგეთ
-კაი სხვები ფეხებზე გკიდია ეგ ყველამ იცის, მაგრამ ჩვენ მაინც გვითხარი რა ხდება
-არაფერი
-და რო გიყვარს არაუშავს?
-ხო ზუსტად ეგაა შუაში,მაგრამ ამას აზრი საერთოდ არ აქვს.
- და წარსული?
-რა მნიშვნელობა აქვს რა იყო ადრე... მაგ წარსულის ოდნავი პატივისცემაც არ დარჩენილა
-ვერგავიგე
-არაფერი,მოვრჩეთ ამაზე ლაპარაკს. სიგარეტი არავის გაქვთ?
-ბოლო ღერი იყო, გეთქვა და მოგცემდი.
-კარგი ჩავალ მაღაზიაში
და უცებ ცრემლი მის თვალზე. სიყვარული არ შეიძლება უცრემლოდ არსებობოდეს.რაღაცა ტკიოდა შიგნიდან რაც ანადგურებდა. რა იყო ეს?
ალბათ ის რომ ნინის უკვე არანაირი რექცია აღარ ქონდა.ეს ეტკინა, იმის მიუხედავად რომ იცოდა ნინის ისევ ისე უვარდა როგორც ადრე, არა როგორც ადრე არა უფრო მეტად. მისი დაბრუნება უნდოდა, მაგრამ ეშინოდა.
შევიდა მაღაზიაში, ათასი აზრით გაბრუებლი იოანე.
ჩასისხლიანებული, ჩაბნელებული თვალები.
- ერთი Winston
-შვილო, რა გჭირს?
-არაფერი, მომეცით
-დარწმუნებული ხარ რომ რამით ვერ დაგეხმარები?
-თქვენ რითი უნდა დამეხმაროთ
იოანე ვერ იტანდა მომაბეზრებელ ადამიანებს, ალბათ ამიტო შეუყვარდა ნინი.ის ხო ყველაზე საყვარელი,გაწონასწორებული,უემოციო იყო,ზოგისთვის მიუღებელი.ალბათ მისი დამოკიდებულიდან გამომდინარე.
ღამის 2 საათი.
იგრძნო მარტოობა იოანემ,საკუთარ თავს გაურბოდა. თვითონაც არ იცოდა რატო,უბრალოდ არ აეწო, მაგრამ იმ მომენტში ნინი,მიისი ჩახუტება,მეტი არაფერი.
მთელი სამყაროსგან მიტოვებული...მოხეტიალე იოანე სამყარის ძებნაში.
ტელეფონზე ზარი: მარი
ოღონდ ახლა არა.
მარტო იყო,და როცა მარის გამოტოვებულ ზარებს დახედა უფრო მარტოსულად იგრძნო თავი.
3 საათი ხდებოდა, სახლში წასვლა დააპირა.
იქ თავს უფრო მშვიდად გრძნობდა. მარტო იყო მაგრამ ეს ამშვიდებდა და იმდენად ვერ გრძნობდა სიმარტოვეს.
მეორე დღეს უბრალოდ ისე არაფრის გამო გადაწტვიტა უბრალოდ მისულიყო უნივერსიტეტთან,უბრალოდ, შორიდან მაინც ენახა ნინი. მარი და ნინი ერთ უნივერსიტეტში სწავლობდა.
ეს არც ახსოვდა იოანეს,მარტო 1 აზრი უტრიალებდა თავში:
ნინი.
გაგიჟებული მარი, ეგ სიტყვა უფრო მსუბუქია, გაცოფებული.
ისტერიჩკა.
იოანეს დანახვაზე ისე გაცოფდა და ისეთი სიტყვები ეძახა ყველა შოკში ჩააგდო, მისი ასეთი ქაჯობით.
ირონიულად ჩაეცინა იქვე მდგარ ნინის.
მეგრამ მის გონებაში ყველაფერი ბრუნავდა, არ იმჩნებდა, ან ცდილობდა არ შეემჩნია რო მის დანახვაზე ისევ ცუდად ხდებოდა, მხოლოდ იოანე. მის გონებაში ჩაიარა ყველა ბედნიერმა წუთმა. მთელი რუსთაველი მათზე რო ლაპარკობდა, ეს მაიმცდამაინც არ მოწონდა მაგრამ უსაზღვროდ ბედნიერი იყო.
ეგ ირონია და ღიმილი წაეშალა როცა იოანეს ნათქვამი გაიგო.
თან სახალხოდ.
-მარი,უნდა დავშორდეთ
ნინიმ უცებ გაიფიქრა გონებაში: მოიცა თქვენ ერთად იყავით? კიდევ უფრო გაეცინა ნინის
-რატომ, გაისმა მარის ისტერიკული კივილი
-არ მიყვარხარ,უბრალოდ გატაცება, შეიძლება ეგეც არ იყო.
ამას მოყვა გულის წავლები,ისტერიკები.
ნინი ცუდად იყო ამდენი სიცილისგან,ხვდებოდა როგორ უახლოვდებოდა ნაცნობი მზერა და გადაწყვიტა იქაურობას მოშორებოდა.
-ნინი
იძახის ვიღაც.
ნინიმ გზა გააგრძელა,თითქოს არც გაუგონია.
-ნუ ბავშვობ, დამელოდე და ახსნა დამაცადე
-რა ახსნა იოანე?
ვეღარ მოითმინა ნინიმ
-შეცდომა იყო რაც გავაკეთე, ბოდიში.
-ახლა კარგად მომისმინე და დაიმახსოვრე: შენ საბოლოოდ დაუსვი ჩვენს ურთიერთობას წერტილი, და როცა ამას აკეთებდი შედეგებზეც უნდა გეფიქრა. თან ვიმ? ვიღაც მარი. ვიღაც. ძალიან ამაზრზენი ბიჭი ხარ, მეტი არაფერი და თან კიდევ ბედავ მოდიხარ ჩემთამ და მეუბნები ნინი ეს შეცდომა იყო. წამოუდგენელია. შენს სითავხედეს საზღვარი არ აქვს, თავი დამანებე, კარგად იყავი.
უსიტყვოდ წავიდა იოანე, ან სათქმელი რამდენი რამ ქონდა,უბრალოდ საჭირო
მომენტში ვერ თქვა.
რა სასიამოვნოა 4:21 წუთზე აივანზე გასვლა და წვიმაში... თითების გარეთ მოქცევა.
ამინდი მთლიანად გამოხატავს ადამიანის შინაგამ მდგომარეობას.