მომწონს მარტოობა, მომწონს როცა შემიძლია ვიფიქრო მშვიდად და არავინ მირღვევს სიმყუდროვეს.ცარიელ ოთახს სევდიანად მოვავლე თვალი და ფანჯარასთან მდგარ სავარძელში უსიცოცხლოდ ჩავეშვი.. თვალი გავუშტერე მინაზე აცეკვებულ წვიმის წვეთებს და ფიქრებს თავი მივეცი..
მართლაც, როგორ უცებ გადის დრო..თითქოს ჯერ კიდევ გუშინ ვიყავი ის პატარა გოგონა, დედიკოს ყოველდღე ხელჩაკიდებული რომ დაყავდა ბაღში და ყოველ საღამოს მამიკოს ნაბიჯების მოლოდინში ეძინებოდა..
არ მქონია დალხენილი ბავშვობა.არც „ვარდიფერი სათვალე“ ყველა ბავშვს რომ აქვს და მერე „დიდობისას“ რეალობას შეჯახებულებს ემსხვრევათ ნაწილ-ნაწილ.. თუმცა, ოპტიმისტი მე აქაც ვხედავ დადებითს : აღარ მომიწია სიმწრის ცრემლებით ფერადი სამყაროდან კარის გამოჯახუნება და რეალობაში გადმოსვლა... ზედმეტად ადრე ვეზიარე წუთისოფლის სიმწარეს,მაგრამ არ ნიშნავს ეს, რომ არ მქონია ბავშვობისას ფერადი,ნათელი და ახლა სასიამოვნოდ გასახსენებელი დღეები...
როდესაც,წლების წინ ჩემი მშობლების შერიგების იმედი საბოლოოდ დავკარგე,იმ დღეს რაღაც შეიცვალა ჩემში.როდესაც ოცნება, რომ სხვა ბავშვებივით მეც მეყოლებოდა მამა გვერდით და მისი მზრუნველობა,მისი თბილი შემოხედვა იქნებოდა მალამო მტკივნეულ დღეებში,როდესაც ეს ოცნება დამიმსხვრიეს და ტირილის უფლებაც არ მქონდა,მე მაშინ მოვკვდი.ნამსხვრევები კი დღემდე მისერავს გულს..
მახსოვს ღამე როგორ ჩუმად ვტიროდი და სიმწრისგან როგორ ვუჭერდი ბალიშს პატარა თითებს რომ სიმრისგან არ მებღავლა.დილით გაღვიძებისას,თვალები რომ გავახილე და ყველაფერი კვლავ გავაცნობიერე ხელახლა მეტკინა,თუმცა ძალა მოვიკრიბე,(სხვა გზა მაინც არ მქონდა ) ავდექი,რომ არავის დავენახე და სარკესთან მივირბინე,თვალებზე ხომ არ მეტყობოდა ღამინდელი დარდის კვალი - შევამოწმე. სახე მოვიბანე,გავემზადე და სკოლის გზას გულაჩქარებული გავუდექი...