ბრძოლა....

ომი....

წარსულის განუყოფელი ნაწილია

მაგრამ ახლა 21-ე საუკუნეა, სიტყვა ომი უკვე უცხოა ჩვენთვის...

ძველი ხალხისთვის ომი ისეთივე ცხოვრების განუყოფელი ნაწილი იყო როგორიც სიკვდილი...

დღეს კი ომი იშვიათია რაც მას უფრო საზარელს და სასტიკს ხდის.....

ომს ყოველთვის მოაქვს ზიანი ბევრი ადამიანისათვის....

..........

ომმა ძალიან ბევრს დაუნგრია აწყობილი ცხოვრება .... მათ შორის იყვნენ თეა და გიგა, შეყვარებული წყვილი რომელთაც ერთმანეთი სიგიჟემდე უყვარდათ...
ვერასდროს წარმოიდგენდენ რომ ასეთი უბედურება დაატყდებოდათ თავს, მაგრამ, ეს მოხდა, მოხდა ძალიან მძიმეთ და საზარლათ, მაშინ როცა არავინ მოელოდა და გეგაც ტრადიციულათ კორპუსიდან გამოდიოდა რადგან როგორც ყოველთვის, თეასთვის აეტანა იოგურტი და წვენი....

....

აგვისტო იყო ცხელი და მხურვალე.... ხალხი გარეთი იყო გამოსული, ზოგი სამსახურისაკენ მიიწევდა ზოფი ზღვაზე აპირებდა წასვლას, ზოგი უბრალოდ სეირნობდა ამტვერებულ ქუჩაში...
ცა მოწმენდილი იყო კაშკაშა მზე ანათებდა...
გეგა გარედან უქნევდა ხელს კორპუსის აივანეზე დადმომდგარ თეას, თალებით ეფერებოდა და ეალერსებოდა, ერთი სული ფქონდა როდის ავიდოდა სახლში თეასთან....

......

მოწმენდილი ცა რუსული თვითფრინავებით დაიფარა...
Xალხი პანიკამ მოიცვა სიჩუმემ დაისადგურა მაგრამ სიჩუმე რუსულმა ვერტმფრენებმა დაარღვიეს და ციდან ბომბების ხმა გაისმა...
ღამდენიმე ბომბიდან ერთ-ერთი იმ კორპუსს დაეცა სადაც ტეა იყო...
Gეგა შეცბა თითქოს ყველაფერი დამთავრდა მაგრამ თან არც დამთავრდა...
იდგა გეგა ქუჩაში და გაშტერებული თვალებით უყურებდა კორპუსს...
მერე ცრემლები წამოუიდა, "თეა" დაიყვირა ბოლო ხმაზე და გავარდა კორპუსისკენ.....
კიბეები ჩქარა აირბინა და სახლში შევიდა, თეა ძირს ეგდო უგონოდ, გეგამ წყალი შეასხა და მოაფხიზლა......
კორპუსი ნახევარიგა იყო დარჩენილი და კიდევ ინგრეოდა, გეგამ და თეამ ძლივს გამოასწრეს გარეთ, გარეთ ყველაფერი დანგრეული იყო, ირგვლივ დახოცილი და დაჩრილი ხალხი ეყარნენ ძირს....
გეგამ თეას შეხედა და უთხრა
-თუ რამე მომივა იცოდე რომ ძალიან, ძალიან მიყვარხარ
-მეც ძლიან მიყვარხარ...
Gეგამ თეას ხელი მოხვის და გაიქცნენ....
მირბოდნენ მაგრამ სად ?
ამ კითხვაზე პასუხი არცერთს არ ჰქონდა...
მთავარია ერთად იყვნენ და სად რა მნიშვნელობა აქვს...
სადღაც შორს, შორს იქ სადაც ბედნიერად იცხოვრებენ....
რუსების ვერტფრენები ისევ ბომბავდნენ ქალაქს, შეუბრალებლად და შეუწყალებლად...
მაგრამ მხოლოდ ერთმა ბომბმა გადაწყვიტა ყველაფერი გეგას და თეას ცხოვრებაში...
გეგა და თეა ისევ გარბოდნენ მაგრამ სიკვდილს ვერსად გაექცევი და დაემალები, ის ყველგან მოგაგნებს მაინც....
ბომბი იქ ჩამოვარდა სადაც გეგა და თეა გარბოდნენ, მათ არ მოხვედრიათ მაგრამ ბომბის მიერ გასხლეტილი თუნუქის ნაჩერი თეას მოხვდა და......
და მოხდა ის რაც არ უნდა მომხდარიყო...
დედამიწა შედრკა და შეზანზარდა...
გეგა კი თავს ადგა თეას და არ უშვებდა მაგრამ ვეღარაფერს შეცვლიდა, უკვე გვიანღა იყო....
-ნაბიჭვრებო, მკვლელებო, თქვენი დედას ****** , თქვენ მე თია მომიკალიტ -გეგა ცრემლიანი თვალებით წამოდგა და და მხოლოდ ერთი ფრაზა თქვა
"თუ არა შენ მაშინ
არც მე.... "
სიტყვა დაამთავრა და მორჩა, მორჩა გეგას ცხოვრებაც ისევე როგორც თეასი,,,
ორივენი ძირში იწვენ გადახვეულები....

ეს მხოლოდ მათი ბრალი იყო.... მათ მოკლეს თეაც და გეგაც...
მათ შეუმოკლეს ისედაც მოკლე წუთი-სოფელი...
მათ მოკლეს ორივე.


პ.ს
ეს ჩემი პირველი მოთხრობაა....
კარგია? გავაგრდზელო წერაა ?