- და მე ბედნიერი ვარ!
- რატომ?
- მიზეზი მაქვს
- ვინ ან რა?
- შენ მაბედნიერებ
- მე კი შენ
- ხო არასდროს დავშორდებით
თვალებში ავხედე და მის თვალებში დიდი ტკივილი დავინახე ბედნიერების შემდეგ
- არა. მე და შენ ყოველთვის ვიქნებით ჩვენ.
- მპირდები?
- გპირდები!
ასე გავიდა სამოცდაათი დღე
ყოველდღე ვხვდებოდი
ვეხუტებოდი
და ვხვდებოდი რომ მე ის ადამიანი მიყვარდა. არა არ მიყვარდა ვაღმერთებდი.

გადიოდა თვეები
დღეები
საათები
წუთები
წამები
მაგრამ? მე სულ მასთან ვიყავი
საშინელი ასატანი ვიყავი მაგრამ ვუყვარდი და სხვა გზა არ ქონდა
ბევრჯერ მიჩხუბია
ბევრჯერ მიეჭვიანია მაგრამ ეს ეჭვიანობაც ხომ სიყვარული იყო
სიყვარული რომელიც არასდროს არ დამთვრდებოდა მეგონა
ვცხოვრობდი მისით
ვიღვიძებდი მისით
ვიძინებდი მისით
მიყვარდა ყველაზე და ყველაფერზე მეტად

- მე ერთი წელი შვილი არმინდა
- ეე რატომ?
- ერთი წელი შენით უნდა დავტკბე მთლიანად
- ოჰჰ ცოტა ბევრი ხო არაა?
- პირიქით მეცოტავება და ცოტა უნდა გავზარდო
- ჩემი სულელი.
- შენს სულელს უყვარხარ
- მეც მიყვარს ჩემი სულელი

აბსოლიტურად ყოველდღე
ვიწყებდით დილას იმით რომ მოგვენატრა ერთმანეთი რომ ვერ ვძლებთ ერთმანეთის გარაშე და ეს ყველაფერი ვიცოდი რომ ყველაზე მაგარი გრძნობა იყო.
შაბათი განსაკუთრებული იყო ორივესთვის
რადგან მაგ დღეს ვიგებდით როგორ მოგვენატრა ერთმანეთი როგორ გვიყვარს.
ყველაფერი კარგად იყო
ვჩხუბობდით ყოველდღე
მაგრამ ეგრევე ვრიგდებოდით
ვეჭვიანობდი აბსოლიტურად ყყველაზე და ყველაფერზე


ერთხელ გავყევი უკან მაინტერესებდა სად მიდიოდა არადა მითხრა რომ ძმაკაცთან მივდივარო უკან ჩუმად მივყვებოდი მაგრამ საკუთარ თავს ვუთხარი რომ არუნდა წამოვსულიყავი ჯობდა
ანი ანი ანი ანი ეს სახელი მიტრიალებდა თავში როცა მას ვხედავდი ჩემ საყვარელ ადამიანთან ერთად
ის ხომ შემპირდა არ ვნახავო ხო შემპირდა? მაგრამ არა თურმე მომატყუა ყველაფერი მომატყუა დამინახა გაშეშდა გაოცდა სახეზე ფერი არ ედო გავიქეცი მომდევდა მაგრამ ვერაფერი ქნა მორჩა ყველაფერი მორჩა ის გრძნობა რომელიც მგონი არც იყო სიმართლე მე ის მიყვარდა.

სიბნელე რომელშიც არაფერი ჩანს
შავებში შემოსილი ადამიანები
შუა ოთახში კუბო
რომელშიც თექვსმეტი წლის გოგონა იწვა
არავინ იცოდა რატომ? რისთვის
ეს მხოლოდ ღმერთმა იცოდა
დედა ტიროდა გლოვობდა ერთადერთი შვილის დაკარგვას
მაგრამ იცოდა იცოდა რომ მას ყველაფერზე მეტად უყვარდა ის ერთი!
ოთახში შემოსული ბიჭი
ყველა ადამიანის თვალები მისკენ
მისი თავის ჩახრა
თავს იდანაშაულებდა მაგრამ ვეღარაფერს გახდებოდა
მასა უყვარდა მართლა უყვარდა
მაგრამ ვერაფერი გააკეთა ვერ დააფასა
გოგონას დედა ადგა ბიჭთან მივიდა და ხელში კონვერტი ჩაუდო
- წაიკითხე ეს დაგიტოვა მან.
თვალზე ცრემლი მოადგა ტიროდა მთელი არსებით სულით გულით მრე რა რომ ბიჭი იყო ? მასაც უყვარდა მაგრამ ვერ დააფასა წერილში კი ასეთი სიტყვები ეწერა
“ გახსოვს სამი თებერვალი? მე მაშინ გნახე პირველად და მომეწონე შვიდი თვის გაცნობილი მყავდი სოციალურ ქსელში მაგრამ არ გხვდებოდი მეშინოდა. გახსოვს პირველი ჩახუტება? პირველი გულის აჩქარება? ეგ იყო ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე ბედნიერი დღე მაგ დღიდან შემიყვარდი და ალბად შენც. გახსოვს რომ დამპირდი სულ ერთად ვიქნებითო? გახსოვს რომ დამპირდი ცოლად მოგიყვანო ხის სახლში ვიცხოვრებთ მე და შენო? მხოლოდ მე და შენ სხვა არავინო? ხომ დამპირდი რომ ყოველთვის ერთად ვიქნეებოდით მაგრამ ეს დაპირება ფუჭი იმედები ოცნებები აღმოჩნდა მე დღესაც მიყვარხარ და ვიცი რომ სულ მეყვარები სადაც არ უნდა ვიყო და როგორ
გიყვარდეს ანი მაგრამ იცოდე მასაც არ მოუკლა გული როგორც მე მომიკალი მე უკვე წასული ვარ ვიცი ამ ქვეყნიდან და გემშვიდობები ნუ დაიდანაშაულებ თავს ალბად ჩემი ბრალი იყო ყველაფერი მშვიდობით ჩემო სიყვარულო“

“გიყვარდეთ ადამიანები და იცოდეთ ნუ ატკენთ გულს მას“