აღარ ვიცი რა დავწერო
თითქოს აზრები მერევა,
მონატრებული მისი ღიმილი
თითქოს სიზმარში მომელანდება.
მე აღარ მინდა ასე ცხოვრება
როცა ფიქრები ისევ ილევა,
მოგონებებმა ლამის შემშალოს
და სიყვარული ისევ არ ქრება.
ვიცი ოდესღაც მოხვალ ვედრებით,
ჩემს ლანდს მამულად დაედევნები
ისევ იხილავ ამ მწვანე თვალებს,
შენთვის დღემდე, რომ არის ზღაპრული.
მინდა გიმხილო მწარე სიმართლე
გულზე მოგეკრა აცრემლებული,
და მერე ჩუმად ყურთან ჩაგესმის
-ჩემო ბიჭუნა ისევ მჭირდები,
შენკი თვალები გაგინათდება,
მეტყვი დამარცხდიო ჩემო გოგონა
მე კი უეცრად უშენოდ დაღლილს,
კვლავ ჩემს ოთახში გამომეღვიძება...

მარიამ.