შენ ისევ შორს ხარ და თვალებს,რომლებიც ვეღარ გხედავენ,
ყოველდღე უწევთ ცრემლის დამალვა ,
კილომეტრები მაშორებს შენგან და უშენობამ ისე დამღალა :
მინდა მოხვიდე სულ ერთი წუთით თუნდაც დამჭკნარი ვარდის ამარა,
მოხვიდე ჩუმად და მორცხვად მითხრა ,რომ უჩემობამ დარდი გასწავლა.
ვეღარ მცნობ ,
ჩემიდან შენამდე მანძილებს ვაქრობ ლექსების ვრცელი ესტაკადებით,
ვეღარ მგრძნობ...
თუმცა კი,ჩემო, კვლავ დაგეძებენ ხალხში დაღლილი ჩემი თვალები.
შენ ისევ შორს ხარ და მე ვეღარ ვგრძნობ შენს ლამაზ თითებს მთრთოლვარედ წელზე,
ყოველ წუთს, ყველაში , სულ ყველგან შენს ულამაზეს ღიმილს დავეძებ.
შენ ისევ შორს ხარ და უშენობით უფერულია მთელი სამყარო,
ისე მაკლიხარ ,ერთი სული მაქვს სული ამ სხეულს უხმოდ გავყარო.
და ჩუმად გავქრე , აღარ ვეძებო შენი თვალები უამრავ ხალხში,
რომ შენი სუნთქვა არ ჩამესმოდეს ყოველთვის ისევ სამოცჯერ წამში.


კილომეტრები მაშორებს შენგან და უშენობამ ისე დამღალა ,
მინდა მოხვიდე სულ ერთი წამით ,თუნდაც დამჭკნარი ვარდის ამარა.