მე შორს ვარ და ვერ იგებ ამ ჩემს ხვეწნა მუდარას,
მთები ისევ იფერებს თოვლის წმინდა სუდარას.

გაგიშლია ბალიშზე თმები ნაზად ფერილი,
მთვარე გკოცნის სახეზე სხივად გადმოფენილი.

გული ბევრჯერ მატკინე, მაგრამ დღეს მე არ მახსოვს,
ლექსში რითმად დაგხატე და სიყვარულს გთავაზობ.

ახლა ძინავთ შენს თვალებს და მე ისევ არ ვწვები,
ჩემი ლექსით ამაღამ გულზე დარდად გაწვები.

ცივ ოთახის ცივ კედლებს ცივად ისევ შევცქერი,
სამარეში მომძებნე მოსვლა თუ ვერ შევძელი.

დახატულსაც დაგხატავ, განა ტილო გაცვდება,
ჩემთან ყოფნის სურვილი შენ კი სულ არ დაგცდება.

აღარ ვიშლი შენზე ფიქრს და აღარ და აღარა,
ცრემლმაც ბოლო მომიღო, დამღალა თან დამღარა.

პატარა გულს გიმძიმებს ვიცი დიდი დარდები,
წისქვილის ქვას მოვიბავ წყალში გადავვარდები.

წუხელ ნახეს ვარსკვლავი მთვარეს თავს რომ ახლიდა,
თუ ამ ლექსმაც მიმაგდო, მე დავიწყებ ახლიდან.

ჩემს გასაჭირს უბრალოდ მეგობარიც ვერ ხვდება,
ყველა ყვავილს მოგიკრეფ რაც კი გზაზე შემხვდება.

გვირგვინს ცალკე კიარა, მაგ შენს შენს თმებზე დაგიწნავ,
ველზე მუხად გავჩნდები და წვიმისგან დაგიცავ.

სიცოცხლეში პოეტი მკითხველს ცამდე არ აყავს,
დავაბიჯებ მთვარეზე მხოლოდ შენთვის ამაყად.

დამინახავ და იტყვი ჩემზე - ,,ნახეთ ის არი!''
შენ ხომ ანგელოზი ხარ და მესროლე ისარი.

ყველა ლექსის წერაში ცრემლის ფასად მიჯდები,
არა მნახო ასეთი თორემ გამიგიჟდები.

დაბნეული შევცქერი ჩემი მუზის ნახელავს,
თხუთმეტ წუთში შევხვდები ღამის ორის ნახევარს.