მე ვარ კლდის პირი შავი ზღვის პირას
ვერავინ მამჩნევს ვინც ახლოს მიდგას
მხოლოდ შორიდან მაქებენ მწვერვალს
გრანდიოზულად მახინჯ არსებას

ქვაბულის ბოღმის ცივ ტალახებთან
ბევრი ფრინველის ლეშს ვმალავ ჩუმად
ლეშის მატლებით გულ მოწამლული
სუფთა ჰაერის ჩასუნთქვა მინდა

როგორ სპეტაკათ ჩაუსვიათ ლახვარი ჩემში
ხან არქეოლოგს ხანაც კლდის მცოცავს
როგორ სისხლიან ოფლს ღვრიან ჩემში
და გაუწმენდავს მიტოვებენ მე ჩემს შინაგანს

მე ვარ ზღვის პირას არსებული კლდე მარტოსული
რომლის ზედაპირს ამშვენიდეს მწვანე მინდორი
რომლის შიგნიდან ნეშომპალით გამოტენილი
ისევ და ისევ ახალ სტუმარს მომიყვანს დრონი

ზოგი მთა არის, რომ ვერ იპყრობენ
ზოგიც პატარა მწვანე ბორცვია
მხოლოდ მე დავრჩი უძლური მონა
არემარესთან ჯაჭვი მაბია

ხან ჩიტი მინდა ვყოფილიყავი,
დიდი სისწრაფით დავეცე მიწას
ხანაც მგოსანი ზღვის მუსიკაზე
ტალღის რიტმზე რომ მემღერა ცოტა

როდესაც ზღვიდან დაინახავთ კლდეში დიდ ქვაბულს
როცა მოგინდეთ მასში შესვლა მაგრამ ვერ ბედავთ
წერაქვით ნუ სთხრით მისადგომელს ქვაბულისათვის,
რომ საძირკველმა არ დაგფაროთ ან არ დაგმარხოთ

მე ვარ პოეტი, გარემოს აღვწერ
კლდის წვერის ღრმულში დავიდე ბინა
მე ვარ კლდის პირი შავი ზღვის პირას
ვერავინ მამჩნევს ვინც ახლოს მიდგას