,,მე რომ მეგონე, თურმე ის არ ხარ,
ღალატიანო, ყრუვ და მკვეხარავ...
აღარ მიყვარხარ, აღარ მიყვარხარ,
აღარ და აღარ, ჩემო ქვეყანავ!
უმარტივესი დაგიგეს მახე,
კი, უაფთრესი შემოგეყარა...
რა აბდაუბდა ორ–სამ წელს ჩმახე,–
აღარ მიყვარხარ, ჩემო ქვეყანავ!
ამას რომ გკადრებ, გულს სისხლი სწვეთავს,
კი, ცოცხალი ვარ ვითომ ჯერხანად,
ღმერთი ხომ ხედავს, ღმერთი ხომ ხედავს,
მუხლზე ტირილით გეხვევი დედას –
,,აღარ მიყვარხარ'',
ჩემო ქვეყანავ!''

/მურმან ლებანიძე./