ვინ იცის ცხოვრება რა გზებით
წაგვიყვანს,
რა სევდა გაჰყვება ბილიკს და
სტრიქონებს.
ვის ბედი ფრთაშესხმულს, ზეცამდე
აიყვანს,
ვინ კიდევ ბედ-იღბალს თავისთვის
იგონებს.
იყო და რა იყო,უბრალო მხევალი,
არავის ანდობდა გრძნობებზე
ჩივილებს,
გარდასულ ცხოვრების თავადვე
მწერალი,
დახეულ ქოლგის ქვეშ მალავდა
ტკივილებს.
შვენოდა სოფელს და უკბილო
ქილიკით,
ვინ იცის რამდენჯერ ცრემლებით
ატარეს,
სიყვარულს ელოდა ნაცნობი ბილიკით,
სწორედ ამ გრძნობისთვის სიცილიც
აყარეს.
ვაი რომ არ ერგო ახდენა იმედის,
სატრფოსთან შეხვედრით სული ვერ
იცხონა,
და რაკი არ ქონდა წყალობა მცირედიც,
მისივე მოგონილ გრძნობებით
იცხოვრა.
ვინ იცის ამ როლით რამდენი ქალია,
შენახულ ოცნებებს ვერვისთვის
იმეტებს.
ვინ წლები უიღბლო ლოდინით გალია,
ვინ ქოლგას აფარებს მოგონილ
იმედებს.