ქანცგაწყვეტილი მიბობღავ საწყლად,
ტანჯულ სხეულს უკან ქაჩავს ბნელი უფსკრული...
უგულებელყოფ ხალხთა ჩოჩქოლს გაშინებს ალბად,
გაკრთობს ბორკილი ტანჯვად ქცეული...

გაუბედავად გაჰყურებ მწვერვალს,
ებრძვი ოცნებას ჰაერში აჭრილს
ხედავ სარკმელთან ფოთოლთა ჯარს და თვალწინ იელვებს ბნელი წარსული.

ნუთუ გაშინებს აჩრდილი ძველი?
გულში ჩამარხული მისი ზმანება,
თლილი თითებით მის სახეს ხატავ და მთლად გიბნელდება მკრთალი გონება.

გეშინია გახედო აწ განვლილ გზას,
მისი ხელების სითბო გაკლია
შენ გევხარ ცოცხალ-მკვდარ არსებას რომელმაც დატოვა სამყარო დიდი ხანია...