როცა ექვს საათს ჩამოჰკრავს ზარი
როცა მზე "ოქროს სხივებს" გადმოღვრის,
როცა ფანჯარა გარიჟრაჟს სახავს,
როცა დრო დგება შენგან წამოსვლის...
მაშინ ვხვდები, თუ როგორ მიყვარხარ,
თუ რა ძნელია ეს განშორება,
მაგრამ ვერ გეტყვი ჩემთვის ვინა ხარ,
შენზე ფიქრები რად არ მშორდება?!
როცა ფანჯარა გარიჟრაჟს სახავს
მე სასთუმალთან მოგპარავ დალალს...
სანაცვლოდ ვტოვებ ამბორს საამურს
და ღვთისგან ველი ამის საზღაურს.
მივდივარ! გტოვებ! ვივიწყებ შენს არსს
და სამუდამოდ ვხურავ სახლის კარს...
კიბეებს ჩავივლი ჩუმი ნაბიჯით,
გული შენზე ფიქრს მაინც არ იშლის...
გაგეღვიძება... ყელი გეწვება,
ჩემი ამბორი მანდ მიგეწება,
ის არ დაგტოვებს, დარჩება მარად,
შენ კი კვლავ ტირი, კვლავ ყვირი, კმარა!
მე კი შენს დალალს ჯიბეში ვმალავ,
ურცხვად მოგპარე ამას არ ვფარავ...
გულში ფესვები ღრმად გაქვს გადგმული,
ხვდები ეს ღამე იყო დადგმული...
სინანული გწვავს და ბოღმა გფარავს,
მე კი კვლავ ვყნოსავ მოპარულ დალალს
შენი სურნელი გამოჰყოლია...
მე მაპატიე, ჩემო თოლიავ.
როცა ექვს საათს ჩამოჰკრავს ზარი,
როცა მზე "ოქროს სხივებს" გადმოღვრის,
როცა ფანჯარა გარიჟრაჟს სახავს,
მაშინ დრო დგება შენგან წამოსვლის...