ერთი გაკვეთილი, ორი გაცდენა,
არაფრით არ მინდა ამ თემის აცდენა,
მოსწავლე მასწავლებელს კარნახსაც არ აცდის,
მერე ყველამ იცის პასუხად რაც ხდება.

უკანა რიგებიდან მესმის ფიქრები:
მოსწავლე-მასწავლებელს: ყოველთვის ასცდება,
ქიმიით, ფიზიკით და ბიოლოგიით
მე კარგად მესმის რომ ვერაფერს გახდება.

ყველა შეძახილი დუმილად მიაჩნია,
ჩვენი "მასწი" ბრაზობს, ლანძღავს და აგინებს,
რადგან შეძახილი ყველა შეამჩნია,
რადგან ფიქრობს რომ გადააბიჯეს.

პრობლემები კი მატულობს,
ჩვენ კი დავეძებთ შვებას,
ყველა ჩვენგანი ნატრულობს
გართობას, სმას და კვებას.

მომავალს ვხედავ იმედით,
რომ ყველა ნატვრა ახდება,
ხვალინდელს ხვალე გიამბობთ,
რავიცი, რა აღარ ხდება.