ზღვა უკიდეგანო, ტალღებს რომ მიაქნევს,
ტალღები ჩქარ-ჩქარა ხმაურით მოჰქრიან,
ტალღები ჰორიზონტს იმედებს უქარწ....ბს,
ახსენებს იმ ქარებს, საღამოს რომ ჰქრიან.

მერედა რად უღირს ქარს ერთი დაქროლვა,
დაქროლვა ელვასა და ძალას ხლებული,
ანდა მზეს რად უღირს ცის წვერზე ამოსვლა,
ან ჩიტებს რად უღირთ ერთი ჟრიამული.

ოცნება ჩნდება და ფიქრებში დაცურავს,
ამ დილას ცას დაჰკრავს მზისფერი ალმური,
ოცნება კილომეტრებს ფიქრებში გაცურავს,
ჩიტებმა კი იწყეს - ქართული დავლური.

მე როცა ლექსს ვწერ ჩემს ფიქრებს განდობთ,
მინდა მე რაც ვნახე თავადაც ნახოთ,
მინდა ვნახო ნიცა, პარიზი, რიო,
ყველგან დამიძახეთ სახელად გიო.

მე მიყვარს თბილისი, მთაწმინდის სიო,
მიყვარს ამ ქალაქის მე ყველა ხმაური,
თბილისი მირჩევნია პარიზს და რიოს,
მესმის მისი ენა, სინაზე ქალური.