არა,არ ვტირი. უკვე აღარ... გამოვიტირე ყოველი შენ მიერ ჩემს გულზე გადავილი ნაბიჯი. აი, ბოლო კი უპატიებელი შეცდომა, რიმლითაც დაამტკიცე კიდეც შენი ,,სიყვარული"_ შენი ჩამოსვლით და ჩემი არ ნახვით, ის უკანასკნელი ძაფიც გაწყვიტე, რითიც ვიმედოვნებდი ყველა შეცდომა მეპატიებინა და წარსულში დამეტოვებინა, მაგრამ არა, ესეც არ დამითოვე, კიდევ ერთხელ გადამიარე და ამჯერად საბოლოოდ! გაქრა უკვე ყველაფერი, გაფერმკრთალდა შენი სახება, არაფერი შერჩა იმ დიდიებიდან რაც ჩემში არსებობდა. თან გაიყოლა ჩემი გრძნობაც, გაიცრიცა, გახუნდა, გაუფერულდა. ვეღარც კი ვგრძობ ისე დაპატარავდა, თითქოს სულერთი გახდა... მეც შევიცვალე, ბევრად უკეთ ვგრძნობ თავს, გავხალისდი, გავმხიარულდი,თვალებში სხივი მიდგბე თანდათან, ხალხმა ისევ დაიწყო ძველებირედ ქუჩაში კომპლიმენთების თქმა:-რა ლამაზი თვალები გაქვს; -რა ლამაზი ხარ ნეტავ იცოდე; :))) გათენება მიხარია, ახლაი დღე, ახალი ხალხი, ახალი ურთიერთობები... უნივერსიტეტში ლექტორებს მაგალითად მოვყვავართ, ქალზე საუბრობენ :D ბავშვები კი იბღვირებიან ცოტა, მაგრამ რა ვქნა, მე მაინც მსიამოვნებს :)) რა ვუყო, ეგოისტი ვარ :((

გუშინ დაQალი გამომიტყდა: ის ბიჭი იმიტომ მოეწონა, რომ შენ გგავსო :DDD შენნაირიაო, გარეგნულადაც რაღაცით წაგაგავს და ადამიანობით სულ მთლად შენნაირი უნდა იყოსო და რადგან ასეაო შენნაირი სიყვარული ეცოდინებაო, შენნაირ ქმარს ვეძებო და ვიგუბებოდით სიცილით.:DDDDD ეს იქ, მაგრამ მერე სახლში რომ დავფიქრდი რა მითხრა, სულაც არ გამეცინა, პირიქით ამეტირა :(( აი, ამის გამო კი მართლა ვიტირე.

მითხარი,რა მაQვს სატირალი, თუ მართლა ასეთი კარგი ვარ?! იმის მაგიერ რომ ღმერთს მადლობას ვწირავდე ამ ყველაფრისთვის, მე დავდგე და ვიწუწუნო, ისე რატომ არ მაქვს ყველაფერი როგორც მე მომესურვებამეთქიი??? რატომ, რისთვის??? დიდება და მადლობა უფალს იმ ყველაფრისთვის რასაც მაძლევს, რაც არ მაქვს ის ეტყობა არცაა საჭირო.

ამ ურთიერთობამ ისეთ დღეში მიმიყვანა, ლამის ღმერთი დავკარგე :((( ისევ მადლობა უფალს, რომ თვალები ამიხილა. დიდი გამოცდილება შევიძინე, პიროვნულად გავიზარდე, ტკივილმა გამაძლიერა. მაგრამ უკვე საკმარისი, უველაფერს აქვს დასასრული. მწუხარებას სიხარული მოსდევს და პირიქით...

შენ მე არ გყვარვარ, უბრალოდ გგონია რომ გიყვარვარ, შემეჩვიე და ამიტომ გიჭირს გაშვება-მე ასე ვფიქრობ! და თუ მართლა გიყვარვარ, მაშინ ძალიან მეცოდები, რადგან არარეალურია. შენ ვერასდროს გადადგამ ნაბიჯს არამარტო ჩემთან, ნებისმიერთან ოჯახის შესაქმნელად, იმდენად რთულად უყურებ ამ ყველაფერს, რამც არ გქონდეს პრობლემა, მაინც მოიფიქრებ რამეს, თავი რომ დაიხვსნა ამ უღელისგან და თუ გაქვს მაშინ ხომ საერთოდ... მე ვფიქრობ, ბოლოს მაინც ბერში წახვალ, იქ უფროა შენი ადგილი. თუმცა რავიცი სადაც არ უნდა იყო ბერში თუ ერში მე ბედნიერებას გისურვებ, მთავარია ადამინმა სიმშვიდე მოიპოვოს და ღვთისკენ მიმავალ გზას ყველა ტავისი ნებით ირჩევს...

მგონი ყველაფერი დავწერე რაც უნდა მეთქვა, ცოტა უადგილოდ კი მომივიდა, მაგრამ ლექსის ბრალია :)) ბოდიშს გიხდით ყველა მკითხვეს ტქვენთვის უინტერესო თემაზე ამდენ საუბრისთვის. მშვენიერი ლექსია, გულჩვილი ადამიანისთვის თავის შესაცოდებლად, თუმცა სიყვარულს დაჯერება ამ ტექსტებიდან, უბრალო ილუზიაა. :))

და კიდევ ერთი, ამ სახის ტექსტების წერით ტყუილუბრალოდ ნუ დაიღლი თავს, ეს ჩემი რჩევა იქნება უბრალოდ. წარმატებები...