სიყვარულს გიხსნი უკვე წლებია,
მაგრამ ვერაფრით გავცდი, ვიცი სიჩუმეს,
როგორ შევჰბედო მაისს მრცხვენია,
თან ეს ლექსიც გაუყვა ორღობეს.

მოდი დავიწყოთ, რა, როგორ მოხდა,
ვითომ სიმართლეს შევსთხზავ ლამაზად,
დილას, როცა კვლავ მთვარე მოკვდა,
გარეთ გავდივარ სუფთად და კოხტად.

ჰოი რას ხედავს ჩემი თვალები,
გზად დამიბნელდა,არავინ არ სჩანს,
მგონი ამ უკანასკნელს კი ვიტყუები
მაგრამ შენმა ღიმილმა უბრალოდ გამცა.

მე დავაპირე დამეწერა უბრალო ლექსი,
რომელიც, არც ისე რომატნიზმით დაიწყებდა უაზრო ტყლარჭვას
აღარ მინდოდა, ყოფილიყავ ჩემი და სხვისი
როგორც ბრბო დაუწყებს, უვიცარს მართვას.

ვერ შეგპირდები მე შენ სასახლეს,
და ვერც იმას რომ BMW დამყავს,
მე მოგიყვები მხოლოდ სიმართლეს,
რომ ეს ცხოვრება სულ ყველას გვტანჯავს.

და თუკი მაინც სხვა აირჩიო,
და მესიჯების დაიწყებ მალვას,
ჰეი შე არ დაგავიწყდეს
ვერ გაექცევი უბანში მაზვას.