შენ ვერ ხედავ? მე ვბერდები,
ხო ვბერდები, თან არ ვიმჩნევ,
სინანულით ვერ ვჩერდები,
დრო კი მირჩევს თავსაც ირჩენს!

გახვეული ტრანსკლიპციის ბურუსში,
სად გავჩერდე? სინათლეებს დავეძებ,
თუ სიცოცხლე დროსთან აგებს გუნდურში,
მე რა მელის ამას უკვე არ ვეძებ!

და თუ ჩემი უსუსური სიბერე,
თავს “ბეზრებით” გაუჭედავს ჩემს შვილებს,
სიკვდილამდე დარდიანად ვიმღერებ,
საკაცე კი ტკივილისგან მიშვილებს!

სარკე მოტყდა და ხელს წელზე იკიდებს,
აღარ უნდა ჩაიხედოს სარკეში,
და თუ დრო, დრომ მოუგოს სიკეთეს,
შვილიშვილი მიწას გამოიმეტებს!

წავალ შორით, შორეთს შევუერთდები,
თუმცა კიდევ დამრჩენია სავალი,
დროს კი შევთხოვ დაჩოქილი ვერდებით,

სულ მაჩუქე წამები და გნებდები!