ეხლა მივხვდი სიყვარული რა ყოფილა,
რა ყოფილა? მწუხარება, დარდი,
სუნთქვა მიჭირს,
გული მარცვლად დაყოფილა,
თან დამყვება თითქოს შენი ლანდი.

ვეღარ ვხვდები ვის მოვკითხო სამართალი,
რად მარგუნა ბედმა მხოლოდ წერა,
სად წაიღე ჩემი სულის ანათალი,
რად მეგონე ჩემი ბედისწერა.

თბილი სიტყვა ირონიით დაიფარა,
ოცნებები - ნაბიჯებით მარდი,
ამ ფიქრების მონაწილე დაიმალა,
სცენა ისევ დაიფარა ფარდით...

უჰაეროდ მიტოვებულს გამახსენდა,
ნეტავ სად ხარ, ვინ იფიქრებს შენზე,
შენზე დარდით კიდევ ერთხელ დამათენდა,
არ მეკუთვნის სინანული ბედზე.

გამახსენდა ყოველს როგორ განვიცდიდი,
ყველგან სანთელს გინათებდი ბნელზე,
თუ გციოდა თოვლში ტანზეც გავიხდიდი,
არ ვდარდობდი ჯოჯოხეთის ცეცხლზე.

ჩემს თავს ვუთხარ, წამოდექი არ შეშინდე,
იქნებ ერთიც გაიარო ფეხზე,
მომავალზე თუკი ხელი ჩაიქნიე,
ის დაინდე ისიც ნანობს ბედზე...

მოვეჭიდე იმ ნამსხვრევებს რაც შემომრჩა,
ვთქვი სათქმელი... და დავეცი მხრებზე,
ეს ერთხელაც გადავისვი ხელზე დანა,
მორჩა, მზერა გამეყინა ქვებზე.

აი, თურმე რა ყოფილა სიყვარული,
გავნადგურდი, მაგრამ ვფიქრობ შენზე,
ვერ გამიგებ, ყინულების დედოფალო,
იცოცხლე და ნუ დადნები ცეცხლზე...