ისევ მტკივა და ისევ ვჩუმდები,
ღამეს ვათენებ, სახლში ვბრუნდები,
ვცდილობ ვისწავლო ისევ ღიმილი,
და აღარ ვიყო მე პილიგრიმი.

აღარ დამხვდება ოთახში მზერა,
თითქოს მობეზრდა ამ სახის ცქერა,
მოკვდა ყოველი მე რისიც მჯერა,
აღარ გამომდის უფრთებოდ ფრენა.

ჩემს ოთახს ზამთრის ნიავი ყინავს,
ცაში შევნიშნე ვარსკვლავი ბრწყინავს,
ნეტავ სადა ხარ, ხომ თბილად გძინავს...
გავჩუმდი, თურმე გრძნობები გმინავს.