ძალზედ ძნელია წარსულს ნანობდე,
ყველა იდგეს და შენ კი გარბოდე,
ვინც გენატრება ჩუმად ამბობდე,
არვის ესმოდეს...
სიკვდილს ნატრობდე.

ვერ დავივიწყებ, როგორ ვმღეროდი,
სახლის კარებთან ვეგებებოდი,
ტუჩით მის თვალებს შევეხებოდი,
წუთის ყოველ წამს ვეფერებოდი.

მის დანახვაზე მავიწყდებოდა,
გარშემო ცუდი, თუ რამ ხდებოდა,
უცებ გულიც კი მიჩქარდებოდა...
ტკივილი აღარ იბადებოდა.

სად მაქვს იღბალი ისე ხდებოდეს,
ამ ქვეყნად გრძნობა აღარ კვდებოდეს,
ოცნება ბედად იწერებოდეს
და ფერფლად აღარ იფანტებოდეს.

ხის ძირში თავზე მათენდებოდეს,
ვეხუტებოდე,
დრო ჩერდებოდეს,
მიყვარდეს, აღარ ვეთხოვებოდე...
ნატვრავ, ლექსად არ მეწერებოდე.