ხანდახან მისი არ ვიცით ფასი,
და გვავიწყდება რომ ის არსებობს,
ბედნიერების არ ვიცით ფასი და
ვაგდებთ მას,როგორც რაღაც უფასურს.
გაჭირვებისას მას კვლავ ვეძახით,
გული გვტკივა რომ მას ვერ ვხედავდით.
ვეძახით გულით,ისევ დაბრუნდი,
თუნდაც წამებით,ოღონდ დაბრუნდი!
მაგრამ დროს,ვინ შეაჩერებს დროს?!
თუნდ დაუჩოქო,თუნდ ემუდარო.
გასული ერთი თუ ორი წამიც ხომ
უმალ ბარდება წარსულის სტროფს...
და მაინც,რა ჯობია იყო ბავშვი?!
პაწაწინა,გულუბრყვილო,ნაზი...
შენს ნებაზე დარბოდე და
თოჯინებს ართობდე.
თავისუფლებას ეტრფოდე,
ღმერთს ემადლოდე.