იცი?! ჩამოთოვა უშენობამ,
დღემაც ჩამოყარა ყურები,
რომ ვერ მინახულა სიყვარულმა,
ვეღარ შევაერთეთ სულები!
იცი, რომ ამიტირდა ღრუბლები და
რაფას მისველებენ ცრემლებით?
გარეთ ტირილია გმირობა ბუნების:
მიწას რომ ეხლება წვეთებით!

თუმცა ეჭვიანი ნამდვილად ვარ
და ახლა უმიზეზოდ ვწუწუნებ,
მე მაინც მემძიმება უშენობა
და დღეს ამიტომაც ვბუტბუტებ:
ისევ უშენობა დამჩემდა და
ისევ გაიღვიძეს დღეს ეჭვებმა,
ისევ შემოსახლდა უშენობა
და დღე გაიყვანა ამ ლექსებმა!

ისე დასთამაშებს წვიმა ჩემს ფანჯარას,
არც კი მერიდება თითქოს,
ისე შემომცინა ზეცის ცრემლებმა,
რომ ალბათ შენი ბაგე იყო
და წვიმის წვეთები
ისე ლაღად თამაშობენ ფანჯრების მინებზე,
უკვე ძლიერ დაგვიანდა
რითმების აწყობა გაფრენილ სიტყვებზე!

სამყარო ბნელდება, კიდური დუნდება...
კალამს აღარ შერჩა ძალა!
დიდი, რუდუნება, დიდი სასოება
ჩნდება მოლოდინში ახლა!
სიტყვები ხუნდება ტუჩებზე მომდგარი,
თუმც დღემდე უთქმელი ალბათ!
უკან ვიხედები და ყველაფერს ვხედავ,
მაგრამ შენს ხატებას აღარ!

წამი წამს მიყვება, გული მეყინება,
სევდა შემოაწვა წამწამს,
გრძნობა მოაგონა... მარტო რომ იგულა,
ცრემლი ააზვირთა ამ წამს!
ისე ჩამოღამდა, არც კი მიგრძვნია და
წამით მომაგონდა, რადგან
ამ უცნაურ მცდელობებში ჩაძირული,
უკვე ვინაობას ვკარგავ!