შემომეფეთე და კარგო, ისე გამიღიმე,
ტრფობის ჩამიტარე თითქოს გაკვეთილი.
სიტყვა ვერ გავბედე, მხოლოდ გავიღიმე,
მიწას დავენარცხე მუხლებმოკვეთილი.
სახის აალება.. ღირდა მაგ თვალებად,
მართლაც წამი იყო, ტურფავ, საოცნებო,
ნეტავ რა გსურდა რომ გეთქვა, შავთვალებავ,
იქნებ მიმახვედრო, რაზე ვიოცნებო.
წყვილი ჯვარედინი რითმის ბაკაბუკით,
ერთხელ შემხედე და უხმოდ ჩამიარე,
შენი გულის ეხლაც მესმის ბაგაბუგი,
უცხოდ ეახლობლა გრძნობას ნაიარევს.
ბედი გაერთობა, რად მინდა მეფობა,
თუკი სადედოფლო მწუნობს ლამაზმანი,
დროა გავაღრმაოთ ეს უთიერთობა,
კმარა ღიმილები, უხმო ქარაგმანი.
რატომ მენიღბები, არ კმარა ნიღბები,
ჩვენი ცხოვრება ხომ ისეც თამაშია,
თავად მოისურვე და მეც ვინიღბები,
თამაშის არსიც ხომ სწორედ ამაშია.
წერე გულახდილად, ახლოს გამეცანი,
მერე რა ვუყოთ თუ თავად ვერ მიცანი,
სულის სილამაზე შენც ხომ შეიცანი,
დაე დანარჩენი დარჩეს გამოცანად...
არ ვარ აქაური... სული ნანდაური,
ვიცი, გიპოვნია, რაღად აჩერდები?!
გულმა უკეთ იცის, მას გვერდს ვერ აუვლის,
ჰოდა იმოქმედე, ნუღარ გაჩერდები.
ჰერა აღარ გწყალობს? მერე სთხოვე ოდინს,
ისევ სიყვარულის ტურფა სამოსელი,
მითხარ, რა აზრი აქვს გარდასულის ლოდინს,
გრძნობა აწმყოთია მხოლოდ შემოსილი.
და რა მომავალი, თუ გზები სავალი,
ისე დაგეხლართა, ჩემთან ვერ მოდიხარ..
წარსულის კარსაც აქვს, ერთო, გასავალი,
მაშინ რაღას უცდი, რად არ გამოდიხარ?!
ხელს გამოგიწოდებ ,აწმყოში გამყევი,
ლექსები იქნება სიმძიმის გამწევი,
ერთხელაც გაბედე, ჰო, მიდი, ამყევი!
არვინ არ იქნება მელექსის დამწევი.
რადგან უჩუქნიათ ჩვენთვის უკვდავება...
წარსულს ნუ ჩასჭიდებ ხელებს აბუზული,
გაყავი სიცოცხლე ბალადის თავებად,
დაწერე.. რად ზიხარ შენთვის გაბუსხული.
მიდი შემაყვარე თავი, მომაწონე,
ჰო, დიდი ხანია მუზა არ მყოლია,
დროა! გადაძალე ბედის საპირწონე,
არას მკეთებელი შანსის არმქონეა.
შენც ხომ დაიღალე ამაო ვედრებით,
ჰოდა გაიღვიძე, ლამაზო, რად დრკები?!
მითხარ რა გამოვა ბედის დაყვედრებით,
გახდი მეომარი, მერე შევედრებით.
ცეცხლად აინთე და ატმად აყვავილდი,
გრძნობას ნუ შებორკავ თუკი გაზაფხულდა,
ჭკუას არ გასწავლი, მეც ბედს დავყაბულდი,
იცი?! თავის დროზე.. მაგრამ არ დასრულდა...
ბედის გაგრძელება, ზღაპრის დაგრძელება,
რაკი შესაძლოა შენ პრინცს დაუძახე,
შეუძლებელია იმის დაძველება,
ათასწლეულის წინ ბედმა რაც იზრახა.
თუ შედგა შეხება, ჰო, ეს შენც გეხება!
მუზას მიუჯექი.. ნუღარ დააყოვნებ!
ეს წაქეზებაა და არა შექება,
ყველა უარყოფა სწრაფად გაახმოვნე!
არა რას აღწერდა? ააა გაახსენდა,
დიდხანს მივიწყებულ კალამს სტრიქონები,
რაც შენ ასე გაკლდა ისევ ხომ შეგხსენდა,
ერთად დავაქციოთ იერიქონები.
მიდი, დამამსხვრიე თუნდაც გამეტებით,
თუკი ლექსში თავი უკვე ამოიცან,
ნურაფრის შეგრცხვება, ყველა დავბერდებით,
მენდე, ცხოვრების ფანდს ვერვინ გამოიცნობს.
მაშ გაშალე ფრთები, მუზავ, გააფთრებით,
მინდა როგორც თავხედს მედგრად შემიტიო,
ქალს ნუთუ გჯობია მგლები და აფთრები?!
პასუხი მინდა რომ ლექსში დაატიო.