გელოდებოდი..
შენ კი მიმატოვე კარგო!
გეხვეწებოდი..
ისევ არ დამტოვო მარტო...
იხვეწებოდი,
სევდა კვლავ დაიწყებს თოვას...
ვილეწებოდი..
ის კვლავ ჩემთან აღარ მოვა...
გაზაფხულდა..
მე კი მომემატა დარდი...
აყვავილდა..
იასამანი და ვარდი...
არ დასრულდა..
თუმცა ერთხელ შემიყვარდი...
აწ გასულ და
ნანატრ შემოდგომას გავდი....
მომეხვიე..
ისევ გამიწოდე ხელი...
გავეხვიე..
სადაც სევდა ვნახე ძველი...
აღარ დარჩა,
უკვე აღარავინ ქველი...
დამიბრუნდი..
მე კვლავ ნატვრის ხესთან გელი...
ჩვენს ოცნებას,
თავად შეეხარბა გველი..
შეიმოსა,
მწვანედ ალბათ ლერწმის ღერი...
განქარდება..
თვალში ფანტელების გროვა...
მოიჩქარის..
ჩემკენ რუხი მგლების ხროვა...
არ იდარდე..
ისე ამიკარი პირი...
უენოდ..
არა გამოდის და ვყვირი...
უშენოდ..
არაგვის პირს განაწირი...
და მაინც..
აქ შენ არრა გედო წილი....
ქარია..
შორს რხევა ისმის ფოთლის...
ქალია?!
ნუთუ ჩემკენ ვიღაც მოდის?!
ალია..
გულის სამანებს რომ ცდება...
და ისიც
ეულ სასაფლაოს სცდება......