ლურჯი მთებიდან მოჩუხჩუხე წყარო ანკარა,
ნუ გეგონებათ ის სწორფერი ნაზი პირიმზე,
სანამ თვის სახელს მაჩუქებდა დღე-ღამ მატარა,
ჰეფესტიონის ნაქანდაკებ მუზათ ბილიკზე...

ლოდს ისევ მთისკენ მიაგორებს სული ეული,
ისე რომ მისი დაგორების კვლავაც არ სჯერა,
გვერდი უქციე, ნუ უშველი, რადგან წყეული,
არის და ვერა ვერ უშველის მის ბედს ამჯერად.

ღიმილი გთხოვე იასავით მორცხვი, მალული..
შენ ყოჩივარდადაფენილი ბაგე მანახე,
განა მე მსურდა მაგ ბაგეთა ვნება ალური,
ნატვრად ჩაეთქვათ, სოსნისფერო, ქართლის სანახებს.

და რომ რძისფერი მონატრება მელანქონიის,
შემოაწვება სევდასავით წარბებს მომშვილდულს,
ვის დაუგდია ავაზის წილ კარი გალიის,
ქარის სისწრაფით ვინ პიჰკვალავს ხევებს მოშილდურს?!

სისხლი იყივლებს არწივივით, სისხლი ფხოველის,
ო, როგორ სურდა დოსითეოსს, სიზმრად ენახე,
ახმიანდება გრიგალივით სვეტიცხოველი,
დაესვენება საკურთხეველს ხატად ეგ სახე.

და როცა მოვალ სალოცავად უცხო ჭაბუკი,
როგორც მეცარი, ფეხშიშველი ტაძრად ამოვალ,
გაიფანტება უმალ ხვამლი ცრემლად ნაბუქი,
და ლაჟვარდისფერ ტატნობიდან ცეცხლად გადმოხვალ.

მუხლდაჩოქილი შეწყალებას შეგევედრები,
ამითრთოლდება ცეცხლნარევი ფეხქვეშ მიწა მე,
წახვალ, დამტოვებ სევდანარევ მოკვდავს ვედრებით,
და მერე იტყვი რომ იესო ღმერთად იწამე.

და ეს როდია სიყვარულის ახსნა ძვირფასო,
თუმცა გულს ესმის ხშირ ნაკადთა ფილტვში დინება,
ვინც გიერთგულებს უსიტყვოდაც მენდე, ის ფასობს,
კურთხეულ იყოს მასზე ცრემლის ჩამოდინება.