ნიკო (ნიკოლოზ) გომელაური.
დაიბადა - 1970 წლის 12 ივლისს.
გარდაიცვალა - 2010 წლის 13 აპრილს.

1992 წელს დაამთავრა შოთა რუსთაველის თეატრისა და კინოს უნივერსიტეტი. მუშაობდა გრიბოედოვის თეატრსა და თავისუფალ თეატრში. იყო კოტე მარჯანიშვილის პრემიის ლაურეატი.

2009 წელს მას აღმოუჩინეს ფილტვის კიბო, გარდაიცვალა, ხანგრძლივი ავადმყოფობის შემდეგ.



ჩემს ქალაქში არაფერი მაოცებს, შუაღამეს მზის სხივიც თუ მაკოცებს,
აქ ხომ შავი საყვარელი ფერია, აქ შენი ძმა თურმე შენი მტერია…
აქ არ ხარობს თავმდაბლობის ნაგავი, აქ ტაძრებშიც შეიტანეს ნაგავი,
აქ სიზმრები აღარ არის ფერადი, აქ ღალატი გახდა მრავალჯერადი…
აქ სიყვარულს ჩაგითვლიან ბოდვაში, აქ ხომ ახლა ბაა მოდაში,
აქ უნიჭო სიმღერები ჰიტია, აქ “ბებერი ალაზანში კიდია”…
აქ პოეტებს გაურბიან მუზები, აქ გესვრიან თუ არ წაიკუზები…
ჩემს ქალაქში ყველაფერი მოსულა, აქ ჯამლეტამ ჯონდო დააორსულა.



ჩემი ქვეყანა-მზიანი,კოხტა…
ჩემი ქვეყანა ნახევრად მოკვდა…
ჩემი ქვეყანა მუშტში ეტევა…
ჩემი ქვეყანა გულის შეტევა…
ჩემი ქვეყანა სულგაშლილია…
ჩემი ქვეყანა სულ დასჯილია…
ჩემი ქვეყანა-ჯართის დარაჯი…
მე ვრჩები.შენ კი,თუ გსურს გააჯვი…



წარმომავლობით ძველ-ბერძენია.
სთქვა: ის ვიცი რომ, არა ვიცი რა!
ჩემს საქმეში კი ყველა ბრძენია
-მე რაც არ ვიცი, ისიც იციან…



მე შენ მოგიძღვენი ნაზი აკორდები,
გაჩუქე სიტყვები და არა ვარდები...
როგორ ვიფიქრებდი ასე აგორდები?
როგორ ვიფიქრებდი ასე ავარდები?

ცხოვრება -ჩოგბურთი. გავცვითე კორტები.
თვალები დავხუჭე, გავხსენი კარტები...
მე ხომ მოგატყუე, რატომ არ მშორდები?!
მე ხომ მოგატყუე, რატომ არ მწარდები?!

ჩემი სიცოცხლეა ყვითელი ფოთლები,
თოვლი და ტალახი, შავ-თეთრი კადრები...
მე ჩავიფერფლები, მე ჩავიბოთლები...
მე შენ არ გჭირდები, მე არ გეკადრები.

თუმცა, თუ ასეთი ლექსი ჩაბარდება,
ვინ არ აგორდება? ვინ არ ავარდება?



გამყიდეს, გამცვალეს, მაგრამ ვერ დამცალეს.
ფეხზედამიკიდეს, მაგრამ ვერ მიყიდეს,
წამართვეს,გამწირეს, _ ეს მე არ მამცირებს,
შემარქვეს,მომიგონეს, _მაინც ვერ დამიმონეს,
დაჭრილი დამტოვეს, ვეჩვევი სიმარტოვეს
ადამაგდეს, მომპარეს, _ გმადლობთ მტერს და მოყვარეს.
მომატყუეს, დამათვრეს და ზემი გამართეს,
ლამის მომკლან_ჩამქოლონ,_ზედ წიხლი დამაყოლონ
ცრემლისთვის დამცინეს,_მცხელა თან მაციებს,
ლექსებს მიწუნებენ,_ვალს არ მიბრუნებენ
ყველგან ცუდს ხედავენ,_რას არ მიბედავენ
ღმერთო,რას არ ამბობენ,_რა სიტყვით არ მამკობენ
ფრთები აინც მეზრდება,_წერა არ მომბეზრდება
მიყვარს და მეყვარება ეჭვიც არ მეპარება,
სანამ არ დამმარხავენ, მშვიდს მე ვერსად მნახავენ
ლექსს ვკიოდი, თან წვიმდა, და მიბღვერდა მთაწმინდა...