მე შენ გიყიდე
ძალიან, ძალიან
ძალიან, ძალიან, ძალიან,
ძალიან ლამაზი ყვავილები,
პაემნის დაფასებად...
ყვავილები, რომლებიც შენს ხელში უკვე -
საერთოდ, საერთოდ, საერთოდ, საერთოდ
საერთოდ, საერთოდ,
არ ჩანდნენ ლამაზებად.
ზაფხული მაგ შენს ბაგეზე ხვნეშის
და იმნაირი გრჩება იერი,
რომ სიზმარივით გიჭირავს ხელში
ორსული ქალის სიმშვენიერე.
გსურს ყველა კარი ლექსებით ქოლო,
ხედავ ჩურჩულმაც ღამე გარინდა
და როგორც თოვლი თებერვლის ბოლოს -
ბავშვობა ადგა შენი ტანიდან.
საღამო იყო ისე შილიფი,
მემილიონედ დავტკეპნეთ შუკა,
მივდიოდით და ჩვენი შვილივით,
შიშველი მთვარე მოგვსდევდა უკან.
წუთებიც მახსოვს ძალიან მძიმე,
როცა ცალ-ცალკე შევხვდით ალიონს,
ცა აკითხებდა გაზეთებს - წვიმას
და ქროდა ქარი _ ფოსტალიონი.
ახლა კი აქ ხარ სულით და ხორცით,
მეც ფიქრში ახალ ზმანებებს ვხიზნავ
და წამებს ვითვლი, გააჩენ როცა -
ცხრა თვის მანძილზე ნატარებ სიზმარს,
შენ გიყვარს ყვავილები,
ამბობ რომ ისინი ძალიან ლამაზები არიან,
მე გეთანხმები...
ყველა შენამდე მოსასვლელ კარს კი
მართლა ლექსებით ქოლავ,
თუმც როცა შენ,
ძალიან ახლოს ხარ -
ძალიან ლამაზ ყვავილებთან და ხელში იჭერ,
მაშინ ჩემი თვალით უნდა გაჩვენა,
როგორ კარგავს შენს სილამაზესთან -
მშვენიერებას,
მთელი ფლორა.

როინ აბუსელიძე

ვგიჟდები ამ ლექსზე..