არ დაიჯერო რომ მე შორსა ვარ,
და რომ გაცივდა გული ქართული,
ცხრა მთას იქიდან რომ არ მოვჩანვარ
განა მართლა ვარ შენგან წასული?

მე დედის პური მომნატრებია
დედის ცრემლები გამოტნეული,
სხვისი ქვეყანა მართლა კარგია
მაგრამ უშენოდ იყოს წყეული.

მე შენი მიწა ყოველდღე დამაქვს
და მონატრების სასმისსაც ვავსებ,
შენზე უტკბესი მითხარი რა მაქვს?
წასული ვარ და მაინც შენ დაგდევ.

მომნატრებია შენი ჰაერი,
დიდგორის ველზე მეც ვომობ უხმლოდ
აღარ არიან ის ყიფჩაღები,
და მათ მაგივრად ალუდას ვუხმობ.

ვაჟას ბრმა თვალი მომნატრებია,
ღვთის მადლით დავალ იმერ ამიერ,
თვალს მოვეფარე უბრალოდ შენგან.
თორემ შენთან ვარ მრავალჟამიერ.