"ვიღაც" შევნიშნე მიღიმოდა, როგორც არავინ,
მის დანახვაზე გულში გრძნობა შემომიმღერდა.
მინდოდა მეცნო - იქნებადა ნაცნობი არის,
მაგრამ მის ღიმილს ვერავინ ვერ დაივიწყებდა.
ჰო! მიღიმოდა მთელი მისი ეშხით და პეწით,
თქვენ, რომ გენახათ თქვენც გრძნობები შემოგიტევდათ.
როგორც ყოველთვის მე ჩემს თავში მაშინაც შევცდი,
როცა ვფიქრობდი - ის მის გულში ვერ მიმიღებდა.
ის მიღიმოდა, მე ღიმილებს სევდას ვატანდი,
აღარ მინდოდა გრძნობის გამო მენახა დარდი.
ჰო მე არვიცი. . . მას არვიცი სწყინდა თუ არა,
ერთი ვიცი, რომ არეული ისევ მე დავრჩი...
რომ მიღიმოდა ამ ღიმილში გრძნობებს აქსოვდა,
მე თვალს ვკარგავდი ამ ნაქსოვის ყველა კუთხეში -
და ეს გრძნობებიც ისე უცებ შემომაქსოვდა,
ძებნა, რომც ვცადო არსად არის ჩემი ნუგეში.
ჰო მიღიმოდა - ამ ღიმილში ტკივილი ჩანდა
იმხელა დოზით მძიმე დაღის, რომ ტოვებს განცდას.
უცებ შევბედე უნებურად მეც გავუღიმე,
მაშინ მივხვდი, რომ ტკივილები წარსულში დარჩა....
- ♡ -
მე არ ვიცნობდი ჩუმად ვკითხე "მაინც... რა გქვია?"
ბედნიერება დამარქვესო ჩუმად მითხრა და
ბედნიერებას გავუღიმე და თქვენც ამას გთხოვთ,
მას ნუ მოუწყენთ თუ ღიმილით კართან მოგადგათ.

ჩუმი 'პოეტესა'