ყველას ვუყვარვარ, მაგრამ ცხოვრებამ
რატომღაც ერთი მარგუნა ბედად
ზედ არ მიყურებს მისის მშვენება,
მონატრებაა თუ მეჩვენება?

ნუთუ ასეა ქვეყნად წყობილი
ბედნიერებას ეძებ და უბედურებას იმკი
თითქოს სიცოცხლე გსურს და საფლავს ითხრი,
ფიცხად განვვლეთ გზა, სადაც გვეძინა, ღრმა, უსასრულო ძილით.

თავზე დამატყდა ხელჯოხი რკინის
სუსტად ვიგრძენი ბიძგი წამების
როცა გელიან მაშინღა ყვირი,
რომ არ გაცდიან, კვდები წამებით.

მიკვირს ამდენ ხანს გავძელი ასე
მაგრამ შემხედეთ უკვე რა საცოდავს დავემსგავსე
ფერები ქრება სულში, ვგრძნობ ვზივარ ნაპრალიან ნავზე,
წყალი შემოდის, ჩემს კაბინაშიც, ჩავყვები ქვემოთ მე ამ ნავს სავსეს.

ბედნიერება ფულსაც ვერ მოაქვს
ვერ მომანიჭებს მას მილიონი,
უფრო სიყვარულს, როცა თან დრო აქვს
მე ვუწოდე - სიყვარულიონი!

რაც გულწრფელობას ვდევნიდი დღემდე
მე შენ მიყვარდი და გახსოვს? გენდე,
სულ სხვას ვფიქრობდი, და მოხდა სულ სხვა
ჩემი გრძნობები მიჰყვება რუხ ზღვას.

ამ საიდუმლოს ვხსნიდი ბუნდოვნად
რატომ ვანთებდი შენს წინ კელაპტარს
ანგელოზად დამესახე თუმცა
ან მოგიგონე, ან მომელანდა.

ბედნიერება წამიერია
უნდა დატკბე ის სანამ არსებობს
გული გაგითბეს ამიერიდან
თუმცა სრულდება ასწევ წარბს ზემოთ.

გადაიშალა სამოთხე შენ წინ
მაგრამ დაინგრა, როგორც პიზის კოშკი აფეთქებისას
შეიმოსება თეთრი მშვენებაც, შავი ქურთუკით
ბედნიერება მაშინ იშლება, როცა ზღვარს ცდები აქ შექებისას.