მე ვარ ღვთისგან მოვლენილი პაწაწინა ქალი,
რაუყოთ რომ მე მარგუნა უფალმა ეს ბედი.
ანგელოზი შემომისვა მხრებზე როგორც ქარი
უხილავად ძალას მმატებს, დავალება ბედის!
ამ ქვეყანაში უხილავი არაფერია
მე ვერ ვიხილე ჩემი თავი ქარისფერია
რომ გამექროლა, გამეფრინა გიგას ფერიას
რომ დამენახა ალიონზე სხივისფერია,
ერთხელ მოვედი დედამიწაზე არაფერი.
ამდენ გოლიათს იტევს ქვეყანა საკვირველია,
ჩემი პატარა სხეულიც ხომ არაფერია.
ჩემი ნაბიჯი ასე რატომ სანატრელია?!
ჩემი დედაა, ჩემი ეტლი რომელიც მიცავს,
ჩემი სამშობლო ოჯახია ყველანი ერთად
ჩემი ეზო და აივანი, მთელი ქვეყანა,
დიდება უფალს, რომ შემიძლია მე ამის ხილვა.
ავტორი: მ. ბარათაშვილი