დაგღამებიათ ქალის ალერსში?
ხელის გაშვებას რომ ვეღარ ჰბედავ,
და მის ციცმციმა ლამაზ თვალებში
შენს ლოყაწითელ შვილებს რომ ჰხედავ.

გზაზე მძინარე თეთრი ნისლები
სახეზე ხელებს რატომ მაფარებს,
და შენს ალერსზე, ღამე ფიქრები
ხან გულს დამიწვავს ხან გამახარებს.

შენი ლამაზი სხეული ვარდო
გულზე დამადნე თვალებში მასხი,
ოხ ისე მძლავრად მიყვარხარ კარგო
როგორც არასდროს არავის არვინ.

ციდან წვეთები მოთქვამენ წვრილად,
წვიმაში ნაბადს, მე მოგახურებ
იმ დღეს ვიძინებ ბავშვივით მშვიდად
ღმერთების ლუკმით რომ დაგაპურებ.

ჩემი არსება შენზე გიჭდება
მე აღარასდროს ვივლი სნეული,
ზამთარში ცეცხლი რაღად მჭირდება,
ტანს თუ გამითბობს შენი სხეული.

ვიცი, ცრემლებათ რომ დავიღვრებით
წლები მოსპობას დაგვიპირებენ,
მაგრამ უკვდავნი მაშინ ვიქნებით,
შვილიშვილები რომ გვიტირებენ.

ოხ შენთან ერთად ცხოვრება,
გულზე ოცნებათ მხატია,
და სარკეს ვუსმევ შეკითხვას
ეს სიზმარი თუ ცხადია.