როცა ესროლეს ტყვია დიდებულს..
წამით გაჩერდა დროთა ნოტები
ფიქრების ზვათა შმაგი ზვირთები
წელში მოხრილი ყაყაჩოები.
გაჩერდა ტყვია ბედის მორევში
ფიქრმა მანძილი მისი დაღალა
გულში ნამსხვრევად ამოგებული
თითქოს დაადნო, ქარს გაატანა.
განა შეეძლო არიდებოდა ?
ნეტავი სულში არედებოდა ?
ხედავდა ბოლოს გზების დასასრულს
ქარები კედლად რომ ეგებოდა.
წყევლიდა ხელებს ,დენთით გაჟღენთილს
მისი გასროლა არ მოერიდა
დაეცა მიწას დიდი პოეტი
და საქართველოც მანდ გაიყიდა.