ერთხელ გაკოცებ
გულში ჩაგიკრავ,
ჩემს ოცნებებში
გვირგვინს დაგადგამ.
თვალებში გიყურებ,
მზერით მატყვევებ
რატომ ვიბნევი?
მე ეს მაკვირვებს.
ჩაგივლი თითქოს
არ მანაღვლებდე.
გულის სიღრმეში
ცრემლებს ვაგროვებ.
უთქმელ სიყვარულს
და უთქმელ გრძნობებს,
სად ატყვევებენ?
ნეტავ ვიცოდე...
გადის წუთები და
გადის წამები,
ეგ შენი ღიმილი
სულ მთლად მაგიჟებს.
მაგრამ ვერ ვამბობ,
ვერვის ვერ ვუმხელ,
შენზე ვფიქრობ და
დარდი მაწუხებს.
ნუთუ ძნელია რომ გამოგიტყდე?
თუმცა ძნელია
წამით რომ დავფიქრდე.
ისევ ის მზერა!
მე რომ მატყვევებს,
სულ გადამრევს და
სულ გამაგიჟებს!
ნუთუ ვერა გრძნობ?
ნუთუ ვერ ხვდები???
სხვისკენ მზერას რომ
არასდროს არ ვიჭერ?
ისევ ჩუმი ხარ და იდუმალი,
როგორც ბინდის დროს
ცის სილამაზე.
ახლა ღამეა და
ვცდილობ ვჯღაბნო,
რომ გამოვხატო ეს სიმარტოვე.
ღამის წყვდიადში ჩამძირავს ფიქრები
გაიძვერა და მოხეტიალე...
მაგრამ თან მიყვარს
ეს ბნელი ღამე,
ვუყურებ მთვარეს და შენ გადარებ.