მელოდიური წვიმის წვეთები
სევდას ერწყმიან ჰარმონიულად,
განწყობას ქმნიან მელანქოლიურს,
იბადებიან პათეტიკურად...
სევდანარევი ბედნიერება
თითქოს ერწყმება ბუნების წყობას...
კლასიკურ ჰანგთა ისმის გნიასი
და სევდა უფრო, უფრო იზრდება...
ფიქრები ისევ ლაბირინთს ქმნიან
და ზენიტს აღწევს ჭიდილით მესთან...
დუელს მართავენ გული, გონება
და სასაკლაო მათი იქმნება,
კომპრომისს დებენ, სულს იბრალებენ,
გარე სამყაროს ეთიშებიან...
სიგიჟე შედის უკვე აზარტში,
ფსიხაპატების იქმნება წყობა...
მასა გიჟდება, ბრბო იწყებს გრგვინვას...
ვის გაუგია ხალხთან ჭიდილი
და შერკინება ვის გამოსვლია?!
ასეა მუდამ, ბრბო იწყებს გრგვინვას,
როდესაც ვიღაც სხვაგვარად ფრინავს.