ლამაზ ფერების უბრალოებამ
ჩვენ ხალხს მოგვიგდო წუთისოფელი.
და მოგვაძახა,
მოუარეთო!
ის კი არ გვითხრა?!
ყველაფერ ცუდ აზრს,
ერთად ადგილი მოუყარეთო.
მან დაგვიტოვა დედამიწა ცუდად მყოფელი.
და ხალხის ფიქრად გადაიქცა,
თუ დედამიწა როგორ გაერთო.
ხალხი ავკაცობს, ხალხი ღალატობს,
და ამ მორევში ყველა ჩაერთო.
იცით?
აქ ზოგი კაციც,
უკვე არ კაცობს.
იცით?
აქ სულიც უკვე,
თითქმის არ ფასობს.
აქ კაცმა ვგონებ, ისიც არ იცის,
თუ კარგი როგორ, რით დააფასოს.
ეს კი დაღუპავს,
ჩვენი სოფლის წუთიერ მონებს.
და ყველას მხარი რატომ აუბამს?
და რატომ ვიწყებთ უაზრო ომებს?
და ჩემს გონებას მძიმედ ამწუხრებს,
რომ დასასრული არ უჩანს მორევს.