იცით მე როგორ მას როგორ ვხედავ,
ვერასდროს იგრძნობთ ალბათ ამ შვებას,
როცა ტკივილი შენს საზღვრებს ცდება,
და ჯოჯოხეთში ადგილიც გრჩება.

იცით მე ღმერთის,მე ღმერთის შემრცხვა,
მე ამ ცრემლების,ლექსების შემრცხვა,
მე ამ წყვდიადის კედლების შემრცხვა,
მე ამ ცხოვრების,ცხოვრების შემრცხვა.
და ბოლოს მაინც იმედიც კვდება,
ეს გული მაინც ბოლომდე ჭკნება,
ამ სიყვარულში ვერაფერს ხვდება
და სამუდამოდ მიდის მის მხსნელთან,
მიდის მის ღმერთთან სადაც იპოვის
იმ შვებას რასაც ვერავინ ხვდება.

ალბათ გგონიათ ფუჭი ცრემლები,
ალბათ ფიქრობთ რომ ვცდები გრძნობაში,
მაგრამ ჩემს გულში რაც ხდება მხოლოდ,
ეს ღმერთმა იცის მეც კი ვერ ვხვდები.

ან იქნებ ვცდები ჯერ პატარა ვარ,
მაგრამ ეს გული რამ,რამ დაღალა?
ეს ცრემლები კი რით არ დამთავრდა,
რომ ციცქნა გულმა დღემდე ატარა.

ახლა კი ალბათ ვეღარსად ვნახავ,
ეს გული ვერა ვერ იტევს სათქმელს,
ალბათ მოგბეზრდათ ეს ისტორია,
სხვისი სათქმელი რაშიღა გარგებთ,
იცით მე ვერა ვერ შევედრები
ვერც გალაქტიონს,ილიას,შოთას,
მაგრამ რა ვქნა რომ ეს გული,უკვე
ამ სიყვარულის მორევში მჩოქვას.