ამ ლექსზეც პატარა ისტორიას მოვყვები, რადგა სხვანაირად არ შემიძლია. სამსახურიდან მოვდივარ საღამოს, (ოღონდ სტანდარტულ სამსახურში არ ვმუშაობ და არც ძალიან დავღლილვარ) მოვსეირნობ ფეხით როგორც ყოველთვის და გადავწყვიტე სხვა გზით წამოსვლა, ამოვუხვიე ქუჩას და უნდა გავუხვიო მარჯვნივ, რომ უცებ გვერდზე კორპუსისკენ ვიხედები. რას ვხედავ, კორპუსის მარცხენა კედელზე, ჩემგან მარჯვნივ ვხედავ ტექსტს, რასაც ასევე სურათზე ხედავთ - მე შენ ტკივილს ჩემს თავზე ვიღებ! - ერთი წუთი ვუყურებდი და ბოლოს სურათიც გადავუღე, რომ არ დამკარგოდა, რაზეც ლექსიც დაიწერა და მუზა მომივიდა.
ვფიქრობ ელემენტარული სიტყვა, ფრაზა ან რაიმე სიტუაციაც შეიძლება გახდეს შემოქმედისთვის მუზა და ლექსის წერის, ან მოთხრობის წერის წყარო. შეიძლება ეს მხატვარს ეხებოდეს და ერთმა სიტუაციამ უცებ სურვილი გაუჩინა დაეხატა.
ამიტომ მიმაჩნია, რომ უბრალოდ არაფერი ხდება. ყველაფერს ჩვენი ფიქრები იწვევენ, ფიქრები ხომ მატერიალიზდება და რასაც ვფიქრობთ შემდეგ მაინც იქამდე მივდივართ. არც ამ ფრაზის წაკითხვა და მაინცდამაინც იმ დროს იქ ჩავლა იყო ჩემთვის შემთხვევითი, შეიძლება ადრეც იყო და ვერ შევამჩნიე, ან ახალია და ახლა ჩავიარე, მაგრამ მე ამ ფრაზის წაკითხვისას საოცარი სურვილი გამიჩნდა დავმჯდარიყავი კომპიუტერთან, ტელეფონთან ან კალამი და ფურცელი ამეღო ხელში და დამეწერა. უბრალოდ დამეწერა:

გადახუნებულ ფურცლებს ატყვია
შენი ცრემლები,
სიტყვაც გახუნდა, ცეცხლი ანთია
მაგრამ ვერ თბები.

მე შენ ტკივილს ჩემს თავზე ვიღებ!

ცრემლი შეშრება, გულის არეში
და სინანულმა შემოგიტია
თავისუფალი შემოგარენში
გალიის მიღმა, მხოლოდ ჩიტია.
გრძნობა ულევი გაქრა სამოთხედ,
მე შენში ვხედავ ტკივილს, იარას
შენმა ოცნებამ დაჰკრა აკორდებს
რთული ცხოვრება გამოიარა.

მე შენ ტკივილს ჩემს თავზე ვიღებ!

გამოგწოვ ტკივილს, დავხევ, დავჩეხავ
და აკლდამაში ცეცხლს წავუკიდებ,
მე სიყვარულის მოპარვას ვბედავ
შენვის, ვერ შეძლებ, ვერ დამივიწყებ.

მე შენ ტკივილს ჩემს თავზე ვიღებ!

დამკვიდრდე სადმე, მართლა რთულია
ხალხი მარტივად ძეგლებს აღარ დგამს,
ჩემს თავზე ვიღებ, რაც შემიძლია,
ერთი ქმედებით მთებსაც გადავდგამთ.

მე შენ ტკივილს ჩემს თავზე ვიღებ!

უხმო ცვლილებებს, თვალს ვერ უსწორებ,
უხმოდ იცვლები, ატეხილ ქარში
ზღვა უდაბნოში ქვიშებს აშორებს
შენი ცრემლების უღრუბლო მარშში.

მე შენ ტკივილს ჩემს თავზე ვიღებ!

უკვე დო არ გაქვს, დროც არ ჩერდება,
და შემოძარცვულ სამოსს გაგაძრობს
ზედმეტი წამი რომ მოგვცეს ერთად
ამირანივით ჩემზე გაგაკრობ.
და სიმარტოვე არ გსურს შეიგრძნო,
ტირილს ჯობს, ისევ გამიღო კარი
ჩაგეხუტები ხოლმე თუ იმ დროს
დარჩები ჩემთვის თავისუფალი.

მე შენ ტკივილს ჩემს თავზე ვიღებ!

გადახუნებულ ფურცლებს ატყვია
შენი ცრემლები
ერთხელ ოდესღაც ქუჩაში ღიად
შეგეფეთები
და შენ ტკივილებს ჩემს თავზე ვიღებ!