ბათუმის ქუჩებში უგზო-უკვლოდ დავეხეტები
არ ვიცი იქნებ შენ გეძებ
ან იქნებ რაღაც სულიერ საზრდოს...
ირგვლივ ყველაფერში იგრძნობა სიმარტოვე
რაღაც ავბედითი სულის სიახლოვე...

ქუჩაში დადიან ცოცხალი ლეშები
ტკივილიანი, მკვდარი მზერებით...
მე კი დავწანწალებ ნაცნობ ქუჩებში,
ხალხის ხროვაში გეძებ თვალებით...

წვიმამ მოუმატა... თოვლიც გააპარა...
არ ვიცი რისთვის, ვისთვის ვიბრძვივარ...
უბრალოდ ვხვდები მარტო არ მინდა...
დამღალა ეულად ბრბოში წანწალმა...
შენ კი საყვარელო არსად არ ჩანხარ...

სულის ჭიდილი კვლავ გამიმძაფრდა...
სათქმელი უხვად დაგროვილი,
ყელში ბოღმის მსგავსად ისევ მომებჯინა...
მაგრამ არაუშავს... წვიმა გადაიღებს...
ჩვეული სევდაც სადღაც გაქრება...
ეს საზიზღარი განცდა მეობის
ალბათ ოდესმე ჩემშიც გაქრება...