თუ სახეზე შემომხედავ, დაინახავ უცებ ღიმილს,
ვერ მიხვდები, რომ მე ჩუმად ამით ვფარავ გულის
ტკივილს...
გავუყვები ღამით ქუჩას და ავხედავ სავსე მთვარეს,
ცას ვარსკვლავი თუ მოწყდება, ჩუმად ჩავიფიქრებ
რამეს...
ვინ რა იცის, როგორ ვცხოვრობ, რად ვიღიმი მუდამ ასე...
არ იციან ჩემი გული ტკივილით თუ არის სავსე,
მე რომ მუდამ თან ვატარებ განწყობას და ლამაზ ღიმილს,
ვერ ხვდებიან, რომ ღიმილი მალავს ჩემი გულის ტკივილს...
ვერას ვამბობ, ძველებურად მივუყვები კუთვნილ ბილიკს...
გაიკვირვებთ, ალბათ, ყველა, თუ დავიწყებ უცებ ტირილს...
სევდით სავსე ვზივარ ასე და შევცქერი ზეცას,მთვარეს...
ყველა ჩემი გულისტკივილს მე ვუყვები ამ ჩემს ღამეს...


ავტორი: გურამი ხიზანეიშვილი