სულაც არ გჭირდება ჩემი სიყვარული
უშენობით ხომ ეს გული დაიფერფლა,
სიცოცხლე ლამობდა, ბოლომდე ეცოცხლა
და სიკვდილიც შეეწირა მსხვერპლად.

ღუმელშიც გაქრა ცეცხლი და ჩაქრა სითბო
სახლში აცივდა, როგორც არასდროს არსად
ის მყუდროება დაირღვა და შემოიძარცვა
რაც კედლებს შორის შემოიჭრა და დაიმარცვლა.

მიყრუებულან ხმები ოდესღაც შენთვის ნაცნობი,
აღარც კი გახსოვს როგორია მოგონებები,
შენ სიყვარული უარყავი და საათობით
ოცნებობდი და ოცნებობდნენ ის ოცნებები,
შენ რომ გიყვარდა.

ზურგი აქციე სასახლეს და ფარდებს ახევდი,
მისი ყოველი სიტყვა რაც გითქვამს, იყო ტყუილი
ზოგჯერ სევდა და მწუხარება სჯობს, გრძნობას გამხელილს
მაგრამ სინდისი, არ გამიყე, ქართა წუილი
შენს კარმიდამოს არღვევს ყოველთვის.

ყოველი მხარე და ოთახი ოდესღაც მყუდრო,
ახლა ცარიელ სამყაროში მარტო შენ დარჩი,
ფერად-ფერადი ყვავილები გაშავდა უფრო
შენი გული კი მომაგონებს დაფლეთილ არწივს.

ჯერ სიმყუდროვე დაგეკარგა, შემდეგ სიმშვიდე
გაგიჟებასაც ცოტა გეკლდა ყოველთვის თითქოს
სულ არ გჭირდება რომ გიყვარდე, რათა მიფშვნიდე
ათასად გაჭრილ, დაჩეხილ და აწ მკვდარ გულს თითქოს.

პ.ს.
ვიცი დამეთანხმებით, ძალიან რთულია როცა ადამიანი გიყვარს, მისთვის ყველაფრისთვის მზად ხარ, ყველაფერს მისცემ და სანაცვლოდ არაფერს მოითხოვ, თუმცა ბოლოს ისე ხდება, რომ ხვდები მას არ სჭირდება შენი სიყვარული და უბრალოდ ძალიან კარგად თამაშობს, რომ უყვარხარ. ან საერთოდ არც თამაშობს, ამას პირდაპირ გეუბნება, მაგრამ უამრავი მცდელობის შემდეგ, როცა ფარ-ხმალის დაყრა არ გინდა და უიმედობის მორევში იძირები - გიწევს.