და ჩემში ფეთქავს ლითონის გული,
არტერიებში სისხლს ერწყმის მუზა,
გონების ზღვაში შეცურდა გემი
და მოგონებამ ჩაუშვა ღუზა...
ოდეს სიცოცხლის ნათელი სხივი,
იმორჩილებდა თვით წყვდიადს ჩემში,
მაგრამ გაუწყდათ იმედებს სიმი,
ნაპირს მოასკდა სიბრაწის თქეში...
ჩემში ცად ასულ გრძნობების ხეებს,
ვით შემოდგომის ეულმა ქარმა,
ფოთლად დასწყვიტა ემოციები,
მარტოსულობა შეიგრძნო წამმა...
და ისევ ფეთქავს ლითონის გული ,
არტერიებში სისხლს ერწყმის მუზა,
გონების ზგვაში შეცურდა გემი,
რითმამ ჩაუშვა ფიქრებში ღუზა!.