ვიჯექი ღამით, ჩემ კალმით, სანთლით,
ცას შევკურებდი, გრუბლებსა ,თვალით,
ღაცვებზე გორავს ცრემლი კანს მიცვავს,
სიმწრით ნადენი ქარს მიაქვს, მიაქვს.
ხელ კანკალებს და კვლავაც ლექსსა ცერს ,
სისხლი ეს ჩემი, ტანჯვილ გულსა გლეჯს,
ბედი რომელიც დაწკევლილია,
მე არ მეგირსა კარს მიაქვს, მიაქვს...


=======================================

მესმის ზარების რეკვა ნატანჯი,
ჩურჩულიტ ნათკვამი მოთხრობა ლამაზი,
გრძნობა რომელმაც მე არ დამინდო,
როგორღაც ვცდილობ სამოთხეს ცარვიგო...
ეს გული წყნარად, ტანჯვით მომითხრობს,
როგორ გავაქრო გძონობა გამქრალი,
ის მე მირჩევს რომ მიწა დავტოვო,
ცის კამარაზე ლოცვა დავიწყო...
ჩვენ ჯოჯოხეთი ტანჯვიტა განვლეთ,
მრავალი ცოდვა გულით ვათრიეთ,
ჩვენ როცა სიყვარულს ერთმანეთს ვფიცავდით,
თურმე ერთ სიტყვით ჩემ სიკვდილს ფიკრობდი...
ვიღაც ჩურჩულებს რომ უნდა მძულდე,
ვიღაც ფიქრობს ცოდვა შეგინდო,
ეს გძნობა ლექსებში დარჩენას ითხოვს,
ხატ დამხობილი ღმერთს სიკვდილსა ვთხოვ...


=======================================


ერთ მთას ვუმზერდი და მცარედ ვტიროდი,
დადგმულ იდუმალ ტაძარს ვუმზერდი,
საიდუმლო რომელსაც მის ჯვარს არ ხრიდა,
და მის ძველ საძირკველს ფესვებსა უზრდიდა...
ამაყად აღმართულ ამ ჯვარსა წმინდას,
წითელი სისხლი მარადისობის სდის და...
ღმერთის განგებით შეიქმნა ტაძრის,
შაიდუმლო რომელიც იცავს წმინდა სისხლს.
ღრუბელნი თითკოსდა ჯვარს სისხლსა წმენდნენ,
ამ საიდუმლოს დაღვრილ ცრემლს სწმენდნენ,
ცამდე ლამაზად აზიდულ სვეტებს,
ანგელოზები ცრემლსა ადენდნენ.
ხანდახან მთაზე რომ იცკებს ცვიმა,
ღვთიური ცრემლით ის სისხლსა იბანს,
ქარი თვალს ხუჭავს და მინდვრად მიაქვს,
ცარსული ამბავის ეს სისხლი ჯვრისა.
ცხოველმყოფელი ეს ჯვარი ღვთისა,
მარადიულობის სიმბოლოდ იქცა,
ის უკვდავია, როგორც ლეგენდა,
რომელსაც იცავს კედლები ცმინდა.
ოდესგაც სიკვარულს აქ ცრემლი უდენია,
და მარადისობის ბნელი გზა ურღვევია,
ტაზრის კედლებისთვის სიცოცხლე მიუცია,
დროთა მანზილზე ლეგენდა უწერია.
ოდესღაც სიყვარულს აქ სისხლი უდენია,
უფალს თვისი ცრემლი მათთვის დაუღვრია,
და სამარადისოდ, მატ უკვდავსაყოფად,
სიყვარულისა ტაძარს მარადისობა უძღვნა.
აქ ერთ წყვილს ცრემლი დაუდენიათ,
და თვისი სისხლით ტაძარი მოუსვრიათ,
ყოველდღე ტაძარში სანთელი ინთება,
და სინანულის ცრემლ მოდის ხატიდან...
და უცბად ციდან თეთრი ღრუბელი,
ნაღვლიან ტაძარს გადაეფარა,
უეცრად იბრწყინდა ვარსკვავმა ციდან,
მათ სულებს წაყვა ლეგენდა წმინდა...
ედემის ბაღამდე აზიდულ წმინდა ტაძარსა,
თვით ანგელოზები ნაზად ეალერსებიან,
სიძველისაგან ოდნავ გადახრილ ცმინდა ჯვარს,
დანგრევის ნაცვლად კარიშხალი ეალერსება...
შორიდან ვუმზერდი მე ამ ყველაფერს,
და თვალებიდან ცრემლს ვერ ვიშრობდი,
ამაყად მოჩანდა ბრწყინვალე ჯვარი,
ტაძარი, სადაც სისხლი არ შრებოდა...